Dave Nicolas - Dawid Nicholas Swart

Hierdie is nie vir my 'n maklike briekmerk om te skryf nie want dit gaan oor 'n man wat ek nie regtig goed geken het nie. Dit gaan oor 'n man wat 'n lewe geleef het wat baie min van ons werklik verstaan het, maar ek moet die storie skryf want elke mens verdien dit om sy storie na te laat vir ander om te lees. Sommige van ons is gelukkig en skryf groot dele van ons storie self ... sommiges het goed opgeleide mense wat hulle storie skryf maar daar is ook baie wat heengaan en niemand skryf sy storie nie ... dit is is vir my nie reg nie want elke mens het 'n storie.

Nico

Dawid Nicholas Swart is wat die dominee gesê het die dag toe hy gedoop is maar die mense het hom as Nico geken. So het sy ouers, suster en broer hom geken, Nico en so het ek hom genoem. Ek het hom in die middel sewentigs ontmoet en van die begin af was dit vir my duidelik dat min van ons mense die deuntjie hoor wat in sy kop draal. Hierdie man se "Drummerboy" het 'n pas uitgeklop wat weinig kon hoor. En dit is wat hom merkwaardig gemaak het ... hy het na die ritme geluister en sy pas daarmee gereël ... nooit het hy na 'n ander se "Drummerboy" geluister nie, net na sy eie een.

Ek is vertel dat sy geboorte 'n helse storie was en die kraamproses het oor 'n baie lang tyd gestrek. Miskien was dit reeds 'n teken ... asof hy nie gebore wou wees nie. Sy kinderlewe was redelik normaal en hy het met twee sussies en 'n boetie groot geword. Maar omdat hy na sy eie "Drummerboy" geluister het was sy jeugjare deurspek met konflik. Ek gaan dit sommer noem wat dit is, hy was hardegat en het homself nie maklik aan displine onderwerp nie. Tussen alles deur was daar een ding wat hy met hartstog begeer het ... hy wou 'n loots word. So kom dit dan dat hy lugmag toe is met groot verwagtinge ... groot was die terleurstelling toe hy nie die keuringsproses slaag nie ... hoekom, dit weet ek nie maar daarvandaan het die man net eenvoudig weggedryf na die rante van die lewe toe.

Hy is uit die Lugmag uit en het in die wêreld in verdwyn ... niemand weet regtig wat hy alles gedoen het nie want hy het nie sy familie gereeld gekontak nie. Ons weet brokkies van sy bestaan, kitaarspeler in Hillbrow, dan hoor ons hy is iewers op die platteland en so het dit maar gegaan ... weinig nuus van hom. Ja dis reg ... hy het kitaar gespeel vir 'n lewe.

Toe ek my vrou leer ken het, het ek heelwat stories oor Nico gehoor maar nooit regtig 'n hele storie nie, altyd net sulke brokkies. En toe op 'n dag in die middel sewentigs slaan die man daar uit op die plaas. Nie baie verduidelikings nie en nie baie stories nie ... skielik was hy net daar. My skoonpa was werklik verward ... hierdie was sy kind, sy eersgeborene maar ek kon sien hy het nie regtig geweet hoe om met die man te kommunikeer nie. My skoonma, wel sy was geskok, bedroef en gebelgd maar het nie veel verder gesê nie. My vrou was erg oor hom en daar was altyd 'n spesiale band tussen hulle twee. Sy ander suster en hy het selde om dieselfde vuur gesit en sy jong boetie ... wel die generasie gaping was net te groot.

Vir my was hy 'n aangename ou in die tye wat ek regtig met hom kon gesels maar daai "Drummerboy" van hom se tune was nie vir my maklik om te vang nie en ek het hom maar so raap en skraap behandel. Vir 'n tyd het hy daar op die plaas rondgehang en dit was vir my opvallend dat hy nie ingeval het en sy pa begn help het met die boerdery nie ... nee hy was maar altyd daar eenkant op sy eie. En hy bou toe 'n hanglider ... dit was nou vir jou 'n ding ... na 'n moerse stryd oorreed hy my om hom op te trek met die bakkie ... wel hy het opgestyg en toe duik hy ... kop eerste in daai rooi Brits grond in. Ek het gedog hy is dood maar wonder bo wonder maak hy homself bymekaar en wriemel onder die rooi sooie uit ... skud sy kop so tweekeer en toe wil hy weer vlieg.

Voordat ek nog verder kon verduidelik hoekom dit waansin is toe hoor ek my skoonma se gegil ... ja dit was 'n gegil ... en ek kon sommer hoor dat hier kom nou 'n ding!

Wel sy het 'n oproep ontvang en dit was 'n meisie ... en sy vertel toe dat sy getroud is met 'n ene Dave Nicolas en dat sy pas 'n baba gehad het. Goeie genade ... elkeen kan seker nou maar self dink aan die manewales en histerie wat op daai plaas losgebars het ... sover ek kon onthou was Nico gladnie spraaksaam nie en het net iewers heen verdwyn.

So het ek Nico dan regtig leer ken ... met 'n vrou en 'n baba. Daar was groot familie onrus oor die naamsverandering en dis nie die plek om daaroor te skryf nie. Op die einde het hy en sy gesin saam met my skoonouers op hulle nuwe bosveld plaas gaan bly.

Ek het weinig kontak met hom gehad maar as ek daar op die plaas gekuier het was dit vir my lekker om met sy vrou, Caty te gesels en die klein dogterjie, Jenny, het diep in my hart ingekruip ... groot onskuldige ogies en astrante glimlaggies.

Uit die aard van die saak het ek nie veel van Nico en Caty se verhouding geweet nie en dit was vir my lekker toe ek sien dat sy 'n winkeltjie op die been gebring het. So deur dit alles het ek duidelik opgemerk dat Nico nie eintlik heeltemal betrokke is by die winkel nie en dit was vir my opvallend om te sien hoe afsydig hy lewe. Duidelik was hy nie van plan om die volume van sy "Drummerboy" op te draai nie en het dit met niemand gedeel nie.

En toe op 'n dag gebeur die ding wat ek glo, Nico totaal herdefinieer het ... stil in die nag het Caty haar goedjies en haar kind in die kar gelaai en die nag ingery.

Oor die reg of verkeerd van die ding gaan ek nie skryf nie maar die feit bly staan ... Dave Nicolas, soos hy genoem wou wees, het nooit weer herstel van die slag nie.

Jare het gekom en gegaan en my skoonouers het heengegaan en steeds het Nico dag na dag die pas van sy "Drummerboy" gevolg. Gou het die besigheid wat Caty opgebou het, vergaan en in 'n damp verdwyn.

Uiteraard het hy en sy broer meer met mekaar te doen gehad want hulle was nou mos ook bure daar doer in die Bosveld. Maar die verhouding was deurspek met konflik want Marius is 'n gedisiplineerde mens en hy kon net eenvoudig nooit aanklank vind by Nico se se "Drummerboy" nie.

Die laaste klompie jare het Nico se gesondheid agteruit gegaan en in vroeg 2014 het hy hier by my huis opgedaag ... uitgemergel en reeds in die graf, net sy naels het nog aan die rant vasgeklou. Getrou aan haar natuur het my vrou hom met brute geweld uit die kake van die dood geruk en na sewe maande was hy weer soort van mens. Probleem was, jare se verwaarlosing on hardkoppigheid het die kanker 'n goeie vastrapplek gegee en alles wat Daleen vir hom gedoen het was meer uit wanhoop as enige iets anders.

Hy is terug plaas toe vir 'n tydjie en toe is hy weer hier in my huis. Elke dag moes ek sien hoe die man wegkwyn en dit was vir my ongelooflik moeilik. Hier was 'n man wat sy lewe lank geweier het om die volume op sy "Drummerboy" op te draai sodat ander dit kon deel en nou op die einde is hy in 'n totale staat van vereensaming. Niemand verstaan hom regtig nie en hy kannie die klok terugdraaai nie.

En so gebeur dit dat die trein hom oplaai op die 14 de September 2015. Nou is sy plek leeg en sy stem stil en ons sal nooit die voorreg hê om die maat van sy "Drummerboy" te hoor nie, hy het dit saamgeneem.

Ek het gesien hoe die man ly en daar is een ding wat waar is ... hy was so taai soos 'n ratel. Min mense het hom regtig geken en niemand sal seker sy storie skryf of vertel nie. Ek self het verwyte oor my optrede maar ek gaan dit nie vertroetel nie want hoe kan mens werklik 'n band met iemand vorm as jy nie die Drummerboy se tune kan hoor nie.

Laat sy lewe nie net 'n damp wees nie ... laat ons lesse by hom leer ... laat ons na ons self kyk en vra ... deel ek my "Drummerboy" se beat genoegsaam ... want as jy dit nie doen nie gaan dit 'n eensame pad wees. Terselfdertyd moet ons vra ... luister ons mooi vir die beat van die ander persoon se "Drummerboy" of is ons eie "Drummerboy" se beat so hard dat ons niks anders kan hoor nie.

Rus in vrede Nico ... jy het nie 'n maklike lewe gehad nie en ek is seker daar is baie dinge wat jy anders sou wou doen as jy kon. As ek aan jou dink dan dink ek aan die refrein ...

"But I gave it up for music and the Free Electric Band."

Goodnight.

Laevelder Blogger vra vrae ...

Vanoggend lees ek hier die stukkie raak wat 'n blogger op Laevelder se webblad skryf ... hierdie blogger probeer hier om op 'n gewaande onskuldige manier debat uit te lok maar sommige vrae wat sy vra is niks meer as 'n bedekte klap na die Afrikaner nie.

Lees die blog hier ... Laevelder ...

Sy maak ewe melding van die ekstremiste se webskakels terwyl sy goeie antwoorde op gewone geskiedenis webwerwe kan kry.

Ek gaan haar egter vermaak en so paar sinne skryf.

Ek wil weet:
Wie is “ons volk” of “die volk”? Daar word ook soms verwys na die “boerevolk”.
Na wie word verwys as daar na “volksmoord” verwys word?
Wat en wie is “die Afrikaners”?
Wie is die “liberales” waarna daar verwys word?
Wie is die “linkses” en wie is die “regses”?
Wat is die definisie van “’n rasis”?
Wat word bedoel met “Ons het ’n leier nodig wat opstaan vir die volk”?
Ek kan self lees wat www.gelofteland.org, www.boerevryheid.co.za, www.boerevolk.org.za, www.volkstaat.net en hordes ander soortgelyke verregse webwerwe skryf.
Boonop hoop ek dat die Afrikaanssprekendes waarna ek hierbo verwys nie noodwendig met verregse standpunte saamstem nie.
Ek stel belang in die man op straat se definisie.
Ek wonder maar net.

Dit het my laat dink ... dis duidelik dat die skrywer 'n debat probeer ontlok maar die gebrek aan kommentaar laat my wonder ... het hierdie blogger enigsins 'n gevolg ?

Ek gaan nou my opinie lewer op hierdie vrae en dit is die opininie van iemand op straat soos die skrywer tenslotte gevra het.

My siening van wie die boerevolk is ...
In die eerste plek kan jy nie van die boerevolk praat alvorens jy nie bepaal het wie en wat is die Afrikaner nie. Afrikaners is blankes met Europese voorsate wat hulleself hier in Suid Afrika kom vestig het. Hulle was aanvanklik hoofsaaklik boere maar daar was ook ambagsmanne en professioneles onder hulle.

Hulle praat hoofsaaklik Afrikaans en hulle is Christene. Hulle beskou Suid Afrika as hulle Vaderland en openbaar nie 'n droom om ooit terug te keer na die land van hulle voorvaders nie. Hulle het Suid Afrika getem en opgebou. Afrikaners is vuriglik onafhanklik en selfversorgend en soek nie aalmoese nie. Daar is wel wit mense wat Afrikaner herkoms het maar hulle openbaar nie die welbekende Afrikaner eienskappe nie. Afrikaners is wêreldwyd bekend vir hulle innoverende en produktiewe eienskappe en is oor die algemeen hoog in aanvraag in die arbeidsmark. Afrikaners word respekteer vir hulle durf en daad.

Dis die mense wat nasate is van die Afrikaners wat aanvanklik as boere die land getem het en verwoed geveg het teen die oorheersing van die Engelse. Na die tweede wêreldoorlog het Afrikaners die ekonomie grootskaals betree en is deur 'n fase van uiterste armoede en ellende om vir hulle 'n staanplek te verkry.

Volksmoord word vandag min of meer gebruik om te verwys na die onnatuurlike hoë insidensie van moorde op hoofsaaklik blanke mense in die boerdery gemeenskap.

Die "liberales" is min of meer die groep intelektueles wat publieke platforms gekry het waarop hulle nou tevelde trek teen die breë beginsel basis van Afrikaners. Hulle openbaar 'n skaamtelose gatkruip houding by die huidige regering en maak alles wat lief en dierbaar vir die deersnee Afrikaner is af. Hierdie liberales toon geen respek vir gevoelens van Afrikaners nie en is openlik besig om swartes te paai en te verheerlik. Hulle pleeg kulturele moord net om hulleself te verheerlik. Hierdie liberales verraai die bloedpryse wat hulle voorsate betaal het om aan hulle 'n plek in die son te gee. Maar dis hulle saak want hulle innerlike gevoel van waardeloosheid is wat hulle dryf om so uitgesproke te wees.

Oor linkses en regses gaan ek niks sê nie want as die blogger dit nie kan sien nie is dit nie my plek om die skille af te haal nie.

Wie en wat a "rassis" is, dis onduidelik. Die algemene gebruik is egter dat as 'n blanke sou waag om sy misnoeë uit te psreek oor iets dan is hy 'n rassis maar as 'n swarte die vraag moet antwoord oor hoekom dinge skeefloop dan blameer hy apartheid. Dit is min of meer die stand van sake dat slegs blankes rassiste kan wees. Pure sotheid.

Die kwessie oor 'n leier vir Afrikaners is moeilik maar die waarheid is dat sedert 1994 het die Afrikaner nie meer 'n leier wat onversteurbaar die Afrikaner se belange beskerm in die politieke arena nie.
Kyk maar net na die opslae wat Bok se "De la Rey" veroorsaak het en meer onlangs Steve se sing van die Stem.

Ek is 100% gekant teen die Feeste wat nou Steve verban en beskou hulle optredes as bedrog teen hulle verklaarde beleid dat die feeste daar is om Afrikaner kultuur te bevorder.

Dis my opinie dat Steve die aanhang kry wat hy kry omdat hy onbevrees sy standpunt stel as Afrikaner waardes en regte aangetas word. Baie Afrikaners kan hulle self vereenselwig met 'n man soos die want geneties is die Afrikaner 'n onverskrokke wese.

Ek hoop dit antwoord die blogger se vrae.

Jammer se GAT

Laasnag was ek sommer net gatvol ... eintlik gatvol verby. Toe post ek die volgende op my Facebook Wall.

Jammer se GAT

Laat my toe om sommer met die intrapslag my  verskoning vir kras taal aan te bied ... ek is bedonnerd oor die ding en soos dit enige moerige boerseun betaam, gaan mooi woordjies nou nie die regte boodskap oordra nie.

Ek gaan ook vrylik my taal vermeng want dis soos 'n moerige man praat ... nie tyd vir mooi woordjies soek nie.

---

Ek begin nou stadig maar seker gatvol raak vir die ewige rassisme stront wat elke Jan Rap en sy maat uitbraak.

Ek is 'n Afrikaner en ek is wit ... ek self het fokkol gedoen om dit te wees.

Ek is trots op my taal en trots op my geskiedenis.

Ek skel die wat nie trots op hulle herkoms is nie uit as veraaiers nie ... dit hulle besigheid as hulle waardeloos voel.

Ek steur my nie aan die wat met oordrewe skuldgevoelens, gevoelens wat by the way sommer aangeneem is want die meeste van hulle het ook geen fokken beheer gehad oor wat gedoen is nie ... maar nouja as gatkruip hulle hare agtertoe blaas ... go for it maar moenie van my verwag om ook soos jy te voel nie.

Ek was gebore in a politieke stelsel in wat ek not de fok ontwerp het nie en ook nie noodwendig goedgekeur het nie.

Ek het by die eerste geleentheid wat ek gekry het gestem dat dit moet eindig.

Die argitekte van Apartheid is onder die grond ... as jy so sterk voel oor verskonings, gaan grou hulle op en blixem hulle tot hulle jammer sê.

Ek het fokkol om voor jammer te sê met verwysing na die politiek.

Ek verwag ook nie elke swartmens moet jammer sê vir Bloukrans of die Kerkstraat bomme nie.

Ek verwag ook nie elke Engelsman moet jammer sê vir die konsentrasiekamp gruwels nie.

Ek is trots om deel te wees van 'n nasie wat a wilde woeste land getem het en duisende dinge gebou en gemaak het wat almal vandag nog die vrugte van pluk ... paaie wat hou, damme wat nie breek nie, kragstasies wat nie inmekaar moer nie.

Ek is trots daarop om deel te wees van 'n nasie wat grotendeels in God glo en waar kinders geleer was om mense en dinge te respekteer.

Ek is trots daarop om deel te wees van 'n nasie wat nie wag vir giftes en gawes nie maar weet dat harde werk en disipline beloon word.

Ek is trots daarop om 'n man te wees wat as 'n fokker by my huis inbreek om my en my gesin leed aan te doen, alles in my vermoeë sal doen om hom te stuit, al beteken dit ek moet sy keel met a knipmes afsny sonder om kak te voel daaroor.

Dis wat ek is ... en ek is trots daarop.

Ek is gatvol dat my kinders benadeel word deur politieke sisteme wat daarop gemik is om lamsakke en boewe te beloon en die hardwerkendes te benadeel ... vir dit moet die swartmense jammer sê want dis hulle wat die boewe bende instem, keer na keer al vir 20 jaar.

Gelukkig is dit ook so dat die Boewe Bende die belastinggeld mors op swierige wonings, blink karre, obsene salarisse en wilde partytjies in plaas van mediese dienste en onderwys te verskaf aan die wat vir hulle gestem het ... so Karma is nog met ons en die stemmers kry presies wat hulle verdien.

Nou gaan ek beskuit bak en fok die klomp slapgatte wat net wil preek of bedel.

---

Wel ek het nog so paar dinge om by te voeg ... dinge wat my bloed laat kook.

Ek is moeg om te hoor wat ons wittes kwansuis by die swartes gesteel het. Dit wissel tussen loutere stront en totale waansin. Maar kom ons kyk wat hulle steel ...

Hulle steel ons stede en dorpe en vernoem dit na hulle helde ... fokken slapgatte ... as hulle dan 'n held wil vereer hoekom bou hulle nie self 'n stad en vernoem hom nie ... nee, hulle steel ons s'n en vee ons helde se name af van die borde af ... ek wonder of daardie swart helde dan baie gelukkig voel oor hulle 'n gesteelde verering kry?

Hulle steel ons skole en dan fok hulle die stelsels so op dat dit ontaard in 'n losgat samedromming van rigtinglose kinders wat geleer word dat dit beter is om 'n GRANT te kry as om te gaan werk.

Hulle betaal jong meisies om swanger te raak en moedig hulle aan om sedeloos en roekeloos babies te kry terwille van 'n toelaag. 'n Toelaag wat betaal word met swaarverdiende belastinggeld. Hierdie enetjie gaan vir hulle grootskaals in die gat byt in die jare wat kom want simpel wiskunde vertel jou dat ongebreidelde vroumense kan baie vinniger teel as wat die ekonomie kan groei. So die geld vir die GRANTS gaan opraak.


Ek is moeg om te hoor hoe bevoorreg ons wittes is en was ... die wetters dink die ou regime het rondgeloop en grade, vaardighede en deursettingsvermoë uitgedeel ... Wel hulle gatte ... ek moes fokken hard werk vir elke ding wat ek vermag het. Ek is gefoeter op skool as ek nie my huiswerk gedoen het nie en later in die Staatsdiens moes jy in jou spore trap of jy word displinêr aangekla as jy nie jou werk doen nie. Later in my eie besighede moes ek planne maak hoe om dit te finansier en die bestuur ... geen fokken Staats Grants of Tenders nie.

Sit dit in julle pype en rook dit ... so sou my oupa gesê het.

Die ESKOM fiasko is presies die medisyne wat die sinnelose blixems nodig het. Hulle kan dit nie wegpraat of wegbelowe nie ... die krag is af en dit is dit.

Tande en tandartse ... o die pyngedagte

Vir my is 'n tandarts 'n baie persoonlike ding. Ek verander nie sommer nie en ek sal baie vêr ry om by een te wees wat ek vertrou. Sedert 1970 was daar net vyf tandartse wat my in hulle stoele gehad het. Vyf in vier en veertig jaar ... dis nie baie nie.

Nou kan ek glimlag

Ek dink ons is almal heimlik doodbang vir 'n tandarts en die bron vir ons vrese is nie vir my baie duidelik nie ... soms dink ek dis in my gene. Nou gaan ek verder van my eie persoonlike ondervinding vertel en gladnie aannames maak oor ander se ervarings of vrese nie.

Die laaste klompie jare het my tande my begin opkeil en alhoewel ek nogal 'n redelike streng tandversorgings plan het is dit ook seker so dat die ouderdom begin tel het. Ek dink dis merkwaardig dat ek tot op die ouderdom van 62 net een tand verloor het en dit was a frats ongeluk. Die gehalte van tandesorg is sekerlik die grootste rede vir die feit dat ons tande soveel langer hou as wat ons ouers s'n gehou het.

So 5 jaar terug het my tandvleis in die bokaak erg begin agteruit gaan en toe het ek 'n tandarts raakgeloop wat dit met laser behandeling bygekom het. Was nogal 'n ondervinding maar die beste was om te sien hoe die tandvleise herstel het.

Sowat drie maande terug begin ek bewus raak van so dowwe pyn in my kakebene en soms was dit erg gevoelig as ek aan my wange sou druk. Hierby het ek ook agtergekom dat ek gladnie meer my voortande op mekaar kon byt nie. Verskeie navrae aan my tandarts oor die verlies aan byt het net sulke vae antwoorde opgelewer en dit het my moerig begin maak.

Nouja ons sien mos almal op die internet en op die TV van die merkwaardige dinge wat tandartse doen vir die "celebrities" en ek het begin wonder.

Terwyl ek so wonder het die pyne in my kake erger en erger geword en toe so drie weke terug bel ek my swaer. Hy het so paar jaar terug sy tande laat opknap en hy het my al so paar keer vertel van die wonderlike tandarts wat hy het. Ek het sy lofsange en aanprysings maar so met 'n halwe oor aangehoor want maak nou nie saak wat mense sê van tandartse nie ... ek is maar lugtig vir hulle. Want al is hulle hoe versigtig, op 'n stadium gaan dit seer wees.

My bek was nou so seer en ek het absoluut omsingel gevoel deur die pyn. Drie weke lank en ek het die einde van my uithou bereik. My swaer reël die afspraak en ek vat die pad Pretoria toe. As dit nie so pynlik was nie sou ek seker baie meer angstig gewees het maar nou het ek daai plekkie verbygesteek ... die pyn en ongemak was baie erger as wat my vrees was.

Dream Team ... Dirk en Elaine

Aangekom in Pretoria begin die storie in die spreekkamers van Dr Dirk Conradie. Die ontvangsdames is vriendelik en daar is net glimlagte orals te sien ... ek sien dit raak want ek is verseker nie lus vir glimlag nie.

Eerste word ek deur 'n jong dame ondervra terwyl sy my gemaklik in die stoel kry. Ek merk dadelik op dat hierdie baie gevorderde toerusting is. Ek is 'n tegnoloog en hou van mense wat tred hou met die tyd. Digitale X-strale en allerhande masjientjies. Alles mooi en blink maar diep in my binneste weet ek dat die goedjies kan baie gevaarlik wees in onverskillige hande.

Die meise gesels en tussendeur skiet sy die X-strale. Wat vir my baie lekker was is dat die resultate op 'n skerm verskyn en ek kan sien waarna hulle kyk. Dit laat mens deel voel van die proses en laat my kalmer voel. Dis belangrik.

En toe verskyn Dr Conradie ... jissim ... ek is 'n baie fyn waarnemer van mense en my lewe lank fokus ek daarop om mense se lyftaal en oë te lees.

Die man het 'n pragtige teenwoordigheid en boesem sommer dadelik vertroue in by my. Ek voel sy empatie en sorg aan ... vir die van julle wat daaraan glo ... hy het 'n mooi aura. Ek voel sommer dadelik baie minder angstig.

Hy verduidelik mooi wat aangaan sonder om doekies om te draai maar ook sonder om my te probeer "bullshit". Dis dadelik vir my duidelik dat ek baie langer terug al by hierdie man moes uitgekom het. Maar nouja spyt kom mos altyd te laat.

Hy krap so bietjie rond en ek ril so paar keer as hy die "regte" plekkies raakvat.

Ek gaan nou nie verder uitbrei oor wat alles bespreek is nie maar die uiteindelike slotsom was dat vier tande verby die punt van herstel gegaan het. Hulle moet getrek word en dan vervang word met inplantate. Die ou verlore kiestand sal ook vervang word met 'n inplantaat en dan gaan die res van die tande gekroon word. So dis a hele bek "makeover" ... dis mos die moderne "buzz" woord. "Makeover" het so klankie van "verwaandheid" gekry ... in my geval het "vanity" of ydelheid niks met die saak te doen nie ... vir my was dit 'n omvattende tandsorg operasie. Ek gaan ook niks sê oor die kostes nie want dis byna obseen maar dis my keuse gewees ... my gehalte van lewe is nek omgedraai deur die uitrafeling van my kakebene en tande en ek moes 'n keuse maak ... of 'n nuwe kamera en lens of kry my tande onder beheer ... maklike keuse vir my.

Hy benodig drie afsprake ... eerste een sal ongeveer 5 ure duur, tweede een so 2 ure 'n week later en dan die volgende dag weer een uur. So gesê so gedaan en Maandag 29 September 2014 pak ek vroegoggend my tassie en klim in my kar en ry. Dis so drie en half uur se ry Pretoria toe. In die motor is my gedagtes vol van dit wat voorlê en ek gebruik die tyd om my kop op die regte plek te kry.

Maak nou nie saak wat alles vertel word nie ... dit gaan seer wees en dit gaan sekerlik van die langste 5 ure in my lewe wees. Tandartse weet uit ondervinding dat dit nie eintlik sin maak om die volle omvang van die proses met die pasient te bespreek nie en ek verstaan dit. Natuurlik gaan hulle ook nie borduur op wat jy gaan ondervind nie en dis ook reg so.

Al wat ek gaan sê is dat dit 'n moerse operasie is ... ek is nogal 'n mens met helse selfbeheersing maar niks wat ek ooit in my lewe ervaar het kon my voorberei vir die nare werklikheid van hierdie proses nie. Laat ek dit baie duidelik stel ... daar was werklik baie min pyn betrokke want Dr Conradie is nie suinig met die verdowing nie maar o hel ... dis ongemaklik. Die boormasjiene fluit en die tyd stap aan.

Met byna eentonige reelmaat berei hy my tande een vir een voor vir die krone. Deel van die proses is om al die emalje te verwyder en dan bly daar net so stompie been oor. My verlamde tong raak aan die stompies so dan en wan en in my geestesoog probeer ek sien wat gaan aan. Maar dis seker ook maar goed dat mens nie regtig kan sien wat gaan aan nie want dit moet "scary" lyk vir enige iemand wat nie 'n tandarts is nie.

Na twee ure staan hy op en rek sy bene ...

"Ek gaan jou nou so 10 minute gee om jouself so bietjie te rek en toilet toe te gaan as jy wil."

Met die stap hy uit en ek kom stadig orent. Geen behoefte aan toilet toe gaan nie en gladnie instaat om te praat nie. My mond, wange, lippe en tong is verlam.

Hy kom terug en daar gaan ons weer ... ek hou my oë toe en in my gedagtes seil ek deur die bergpasse in die Laeveld op my motorfiets ... die boormasjien se gefluit is maar soos die enjin op my fiets. Simpel sal dit klink maar dit werk vir my.

En toe is die boordery klaar en hy staan weer op. Die meisie wat assisteer verduidelik aan my dat die volgende fase nou die verwysering van die siek tande is. Ek noem dit verwydering want hy trek dit nie soos tradisioneel gedoen word nie. Blykbaar is die trekproses nie die regte manier as jy implantate wil insit nie.

Vyf inplantate word geplaas en my uithouvermoë is besig om breekpunt te bereik.

Uiteindelik staan hy op ...

"Nou nog net die plastiek tande opsit en dan is ons klaar vir die dag."

Wat hy doen is om tydelike plastiektande op die voorbereide tande te sit wat moet dien as beskerming terwyl die permanente krone vervaardig word.

Ek het baie respek vir die man ... iemand wat vir soveel ure so gefokus kan werk beiindruk my geweldig want vir my is dit een van die tekens van 'n ware meester van sy vak.

Twintig oor vyf stap ek uit die spreekkamers uit en staan vir so paar minute langs my kar en wonder ... ek het 'n tas gepak om te kan oorslaap maar nou wil ek net by die huis kom. Ek wil in my bed inkruip en die duvet oor my kop trek en lê en myself bejammer.

Alhoewel my hele mond en gesig morsdood verlam is weet ek dat as die verdowing begin uitwerk gaan dit blixems seer wees ... ek skuif agter die stuurwiel in en skakel die motor aan ... ek stel my rit assistent in op "HOME" en wag terwyl die roete beplan word.

Die verwagte aankoms tyd is so rondom 21h00 en ek vat aan my gesig ... dis asof ek aan iemand anders vat en ek maak my besluit. Huistoe gaan dit wees. Die slegste is dat ek niemand kan bel nie want ek kan omtrent nie praat en ek begin lag.

"As ek by 'n padblokkade gestop word gaan die poppe dans."

By die Roosplaas buitekant Pretoria op die N4 besluit ek om my mond uit te spoel ... gelukkig het ek my verstand gebruik en dit buite op die grasperk probeer. Wat 'n fiasko ... dis al wat ek gaan sê.

By Alzu koop ek vir my koffie ... teen hierdie tyd het ek darem weer beheer oor my lippe terug en my tong werk ook so 70%. Een groot fout wat ek die oggend gemaak het was om niks te eet nie, slegs 'n beskuit saam met my opstaan koffie en dis al. By hierdie tyd is ek nou verwoestend honger.

Ek kyk na die goed op die spyskaarte en besluit maar dat 'n hotdog die veiligste gaan wees. Ek sit maar daar eenkant op die stoep mt my rug na die publiek want ek weet hier gaan verseker gemors word. En dit was ook so, maar ek het net eenvoudig deurgedruk. Dit was so goed ek kon selfs 'n twakkie klap. Toe is dit weer terug op die pad. Met my innerlike versterk begin my gemoed ook sommer verbeter. Ek slurp die koffie so bietjie vir bietjie want die garage koffies is mos kokend en hierdie bek was nie reg vir kokende koffie nie.

Soos die myle verbygaan word die mond ook al hoe wakkerder. Dit was bemoedigend maar natuurlik word ek nou meer en meer bewus van die pyne.

Na die Machado Tolhek bel ek my vrou en verduidelik waar ek is. Sy is maar redelik bekommerd en effens opgeruk omdat ek besluit het om nie oor te slaap nie.

Soos die wat my ken weet, is een van my passies in die lewe om kos te maak ... Man Kos ... nouja in afwagting van hierdie bekslagting het ek 'n goeie vooraad vleissop gemaak en gevries asook geroosterde pampoen en groente sop.

Teen die tyd wat ek deur die Schoemanskloof is was my mond sterk aan die klop en ek sluk 'n pynpil.

"Vannag gaan ek les opsê ..." dink ek terwyl ek links draai by die T-aansluiting met die Tonnelpad. Deur die ongemak grinnik ek nogtans toe ek die lepel trap en die groot diesel met mening die lang bult begin klim. Ek kyk op die horlosie ... janee die Duitse Koekie het weerens die voorspelling redelik vêr verkeerd gehad ... dis nou skraps oor die 20h30. Later het ek besef dis nie eintlik haar fout nie want sy kon mos nie raai hoe seer my mond gaan wees en allermins nie kon voorsien dat my regtervoet gladnie doodgespuit was nie.

Ek sit en wag geduldig dat die elektriese hek oopmaak en sien hoe kom my honde aangedraf. Ek is by die huis en dis al wat nou tel.

Poppie is sigbaar verlig toe ek onder die afdak intrek en sy kom nader ... natuurlik effens versigtig want sy ken my goed en weet dat as ek in pyn is kan ek 'n knormoer wees. Sy hoor hoe die kar se uitlaatstelsel ping en afkoel en gluur na my so onder haar wenkbroue deur ...

"Natuurlik nie by die spoedgrens gehou nie!" brom sy en groet my.

Ek sê niks ... net verlig om by die huis te wees.

In die kombuis sien ek sy het van my sop op die stoof en ek gaan sit by die tafel.  Daar is nog skons wat oorgebly het van my Sondagoggend baksel en ek breek een in stukkies en gooi dit in die bakkie sop ... nou voel ek regtig oud ... sop en geweekte skons ... hel nee ... dis mos nie Man Kos nie. Ek vat die eerste lepel vol en in plaas van die welbekende geure en smake van hierdie kleurvolle vleissop is die oorwegende smaak plastiek. Daai regte dooie outydse melkbottel plastiek. Ergerlik eet ek in stilte verder en is heimlik dankbaar dat my vrou nie 'n kekkelbek is nie. Ek is gladnie lus vir praat nie.

Na ete gaan sit ek in my kantoor en gaan vinnig oor my dag se boodskappe en maak seker alles in orde. Daleen bring my twee pille en ek sluk dit af terwyl ek myself nogal jammer kry. Ek voorsien klaar dat ek die nag sal moet deurworstel en dit maak my aggresief.

Ek spoel my mond uit met Cordisol ... jis die goed is eintlik sleg maar ek glo in dit. Weereens is dit maar 'n bloedrige storie maar dis verwagte. Wat vandag in my mond gebeur het kan verseker nie gesien word as 'n pikante mediese ingreep nie.

Gelukkig is ek iemand wat gladnie sukkel om te slaap nie ... my kop het skaars die kussing getref of ek is weg.

Skuins voor sonop word ek wakker. Wonder bo wonder het ek regdeur geslaap ... die eerste keer in byna drie maande. Maar die positiewe het ook 'n negatiewe. Hel my mond voel of ek per abuis my elektriese tande borsel verwar het met die "stick blender" waarmee ek my sop fyn maak. Dit voel asof 'n klomp perdebye 'n studentejol in my mond gehou het en tydens die gefuif sommer ook so paar bottels teen my kiestande stukkend geslaan het.

Ek sit en slurp my koffie terwyl ek oor die tuin uitkyk. My brein werk oortyd om alles in hulle boksies in te kry. Iets maak nie sin nie, ek was reg vir helse pyn in my kakebene maar dis nie daar nie ... wel daar is pyn maar nie naastenby wat ek verwag het nie. Wat my opkeil is die pyn in die sagteweefsel in my mond. My lippe en wange voel of dit met suur gewas word. Dit brand en pyn en die area langs my neus op voel asof ek 'n erge vuisgeveg gehad het. My wange laat my dink aan my hamsters toe ek jonger was en ek moet lag by die gedagte.

Ek sluk maar die pille en begin my dag. Spoedig het die pille die pyn onder beheer en ek gaan aan.

Die res van die dag gaan om en ek eet sagte kos en hou die pille op datum.

Die nag slaap ek weereens regdeur en Woensdag oggend breek aan ... heelwat minder pyn oor die algemeen maar my mond is maar seer binne. Weer 'n dag van pille en sagte kos.

By Vrydagaand is ek baie beter en ons gaan eet uit. Ek hou maar by 'n burger. Die plastiese tande laat alles snaaks proe en ek begin voel asof die tande ernstige druk op my kakebene uitoefen.

Maandag is ek terug in Pretoria. Dr Conradie is gelukkig met wat hy sien en ek moet sy oordeel vertrou. Dis nou die dag waar die permanete krone geplaas gaan word ... 23 van hulle. Weereens die doodspuitery met mening en spoedig kan ek nie eers my ooghare voel nie.

Die volgende twee ure tik verby en hy werk in stilte. Laaste maak hy rowwe aanpassings vir die bytpas en daar gaan ek. Ek moet die volgende dag weer inkom sodat hy die fyner verstellings kan doen. Dit kannie nou gebeur nie want ek weet nie eers mooi waar my mond is nie.

Teen sononder is die ergste van die verdowing weg en die klomp nuwe tande voel maar vreemd in my mond. Tenminste is die aaklige plastiese smaak uit my mond uit. Weereens eet ek maar 'n burger en dit gaan stadig want die tande vang en skuur vreemd in my mond.

Dinsdag teen middel van die dag is ek weer in die stoel ... by die genade is daar nie weer spuite betrokke nie en Dr Conradie slyp die tande om beter op mekaar te pas. Hy pas die tydelike plaatjie wat die een oogtand se plek moet vul todat die implantate gedoen word en daar gaan ek.

Oor die volgende dae gaan dit elke dag beter ek en my nuwe tande maak vrede ... later begin ons selfs van mekaar te hou.

Nou is dit maar die lang wag dat die inplantate vasgroei. Intussen het ek weereens my mond versorgings en instandhoudings regime herbekyk. Ek het vir my 'n beter model elektriese tandeborsel gekry en so lekker spuitmodel wat tussen die tande skoonmaak sonder om jou tandvleise te sny soos die toutjies soms kan doen nie.

Ten slotte wil ek dit net noem ... dis verseker nie speletjies om so prosedure te ondergaan nie maar die tandarts, Dirk Conradie, het my erg beiindruk. Op sy stil en kalm manier het hy dit wat eintlik in 'n bloedbad kon ontaard, netjies bestuur en met selfvertroue die taak aangepak en afgehandel. As enige iemand wat hier lees, dit sou oorweeg om ernstige werk aan jou tande te laat doen ... kry tenminste net 'n opinie by hom voor jy besluit.

Een van my vrese was dat die nuwe tande duidelik soos doppies in my mond sou sit. Nog 'n vrees dat dit te groot gaan lyk en laastens dat dit soos "white lightning" gaan lyk. Niks van die vrese is bewaarheid nie. Die tande is mooi en natuurlik ingesit en het ook 'n natuurlike kleur.

Dis nou bykans drie weke later en ek voel reeds 'n ander mens ... met die bonus dat ek nou breed kan glimlag.

Dr Conradie se Kontak besonderhede:

Spreekkamers: +27 12 331 3160 - C/o 24ste Laan en Ben Swart Straat Villeria Pretoria
e-Pos : dhconradie@mweb.co.za

Respek, dit is die Anker

Vandag se Briekmerk lê na aan my siel ... miskien heeltemkal te naby.

Elke gesin op hierdie aarde het maar sy innerlike storms en gereelde oorloggies wat gevoer word. Dis natuurlik want ons as mense is van nature geneig om grense te toets. Dit was nog altyd my opinie gewees dat respek vorm die fondasie van enige verhouding en daarsonder is geen verhouding veilig nie.

Vandat ek kan onthou is die beginsel en begrip van respek in my ingetimmer en menig maal ingemoer want my ouers het geglo dat respek betoon moet word en het gladnie die moderne pot stront ondersteun van "Respek moet Verdien word" nie.

So ek is geleer om mense en goed te respekteer, ongegag van die ander party se optrede. Dis waar die ding vandaan kom van my generasie om mense as OOM en TANNIE aan te spreek.

Moderne siening is mos dat dit 'n ONDING is en dat respek VERDIEN moet word. Die profete van die opinie het lang stories daaroor ... my opinie oor die profete se stories ... julle MOERE man !

As mens die beginsel sou toepas dan beteken dit dat jy elke mens waarmee jy te doen kry aanvanklik soos 'n boef hanteer totdat die persoon jou respek VERDIEN het ... jissim, is die mense gestremd !

Dit is hierdie versteurde idee wat veroorsaak dat jongmense ouer mense as jy en jou aanspreek, sommer op hulle name noem en geen respek betoon nie ... want die ongemanierde etters is mos van die siening dat hulle respek VERDIEN moet word ... wel ek het nuus vir julle ... julle gaan julle rieme nog lelik styf loop. Die ouer mense wat onderwerp word aan die blatante ongemanierdheid verdra julle onsinnigheid omdat hulle selfrespek het maar moenie vir een oomblik dink dat hulle dink julle is "cool" nie.


My lewe word primer bestuur en beheer deur respek. Dis respek wat my vehoed om mense summier te vloek of af te maak as minderwaardig. Dis respek wat verhoed dat ek aan goeters vat of vir myself neem as dit nie myne is nie.

Dis respek wat my eerder laat luister in 'n geselskap as om te praat.

Dis respek wat verhoed dat ek my vrou se handsak oopmaak of op haar selfoon rondblaai. Dis respek wat my verhoed om in my kinders se kaste te krap en op hulle rekenaars rond te kyk.

Dis respek wat maak dat ek vir alles dankie sê en asseblief gebruik as ek vra.

My kinders is nou groot en dis respek wat my verhoed om in hulle lewens en verhoudings rond te krap.

Maar respek is 'n tweerigting straat ... as ek jou en jou omstandighede respekteer dan verwag ek dat jy dieselfde sal doen. As jy dit nie doen nie is dit selfrespek wat maak dat ek niks met jou te doen wil hê nie. Ek gaan nie op jou vloek en skel en van jou skinder nie ... nee, ek gaan net eenvoudig niks met jou te doen hê nie en ek sal my bes doen om enige kontak met jou te vermy.

As ek vir jou a selfoon boodskappie stuur met 'n GROET in dan verwag ek nie dat jy nou in 'n gesprek betrokke gaan raak nie ... nee, al wat jy hoef te doen is om ontvangs te erken ... dis respek ... maar om niks te doen nie ... dit is disrespekvol. Spoedig sal ek nie meer groetnis stuur nie, hoekom moet ek jou laat weet ek dink aan jou as jy te besig is om net te groet. Uit respek vir jou keuse sal ek ophou om jou te pla.

Sosiale media het een regtig slegte ding laat posvat. En dit is die gebrek aan respek vir mekaar. Gesprekke word nie afgesluit nie, nee, een persoon hou net eenvoudig op om te pos ... wat sal dit nou van jou vat om net eenvoudig af te sluit met, "Ok dankie" of "Ek moet nou gaan" ... dink daaroor ... jy gaan mos nie by iemand in sy huis kuier en dan sonder 'n woord staan jy net op en loop nie. Of jy staan mos nie in 'n geselskap en terwyl iemand nog met jou praat draai jy om en loop nie ... as jy dit doen is jy sekerlik ongemanierd ! ... Nou hoekom doen jy dit op Facebook of in WhatsApp ?

Ek kan lank aangaan maar uit respek vir jou tyd gaan ek nou hier stop met die woorde ...

Dink mooi oor hoe jy met mense omgaan ... jou optrede en uitlatings sê baie van jou.

Groetnis.

Twee rooi skoentjies en 'n oorkrabbertjie

Hierdie is nie regtig 'n Briekmerk nie ... hierdie is sommer 'n storie.

So rukkie terug het ons kuiergaste gehad en na hulle weg is ontdek my vrou twee rooi skoentjies onder die bed asook 'n klein oorkrabbertjie. Nou op sigself is dit mos nou maar soos dinge gebeur ... somtyds vergeet ons iets op 'n plek en baie keer is dit so kleinigheid dat ons nie moeite doen om dit weer terug te kry nie. Soms weet ons nie eens ons het dit verloor nie.

Twee rooi skoentjies

Gistermiddag stap ek in die kamer in en die sonlig val deur die venster op die twee rooi skoentjies wat op die bedkassie staan. Byna soos ornamentjies en langs hulle lê die krabbertjie.

Onder my hardgebakte besigheidsman vel lê daar die siel van 'n kunstenaar ... en omdat ek nie eers 'n oordentlike stokmannetjie kan teken nie het ek jare terug uitgevind dat kameras my kan help om te skilder. Baie jare se ondervinding het my geleer om nie vir goeters te kyk nie maar om die lig te sien want dis die lig wat vir ons mooi fotos kan teken.

Die sagte sonlig tower die rooi skoentjies om in astrante rooi blertsies op die kassie en ek gaan sit op die kant van die bed en staar na die skoentjies. Nou die wat my ken weet dat een enkele prentjie my kan inspireer om 'n storie van 30 hoofstukke te skryf en hier doen die skoentjies dit aan my ... hulle roep uit dat ek hulle storie moet vertel.

Ek sien die skoentjies tussen dosyne ander skoene ... malende trappery in rooi stof ... luide musiek trek deur die bome en die een skoentjie tik die maat van die musiek uit ... die stof slaan sulke klein pofwolkies onder die skoentjie uit soos die musiek aan dreun en ek hoor die klokhelder lag ... kop agteroor en sterre in die oë. Hierdie skoentjies kan rock ...

Dan verander die toneel en ek sien die rooi skoentjies op grys teëls ... gedempte stemme en so nou en dan die klingel van 'n staalbak of die vinnige kap van hoë hakke op die harde vloer. Die skoentjies is effens gedraai met die punte teenmekaar en die hakke wippel op en af ... dis bekommerde skoentjies hierdie ... hierdie is 'n hospitaal en dis ernstig ... kop vooroor, mondhoeke wat hang ... die skoentjies is baie bekommerd ...

Die foon lui en ek stap na my kantoor toe ... die skoentjies wil nie my kop los nie ... die skoentjies het 'n storie om te vertel en ek weet ek gaan vir hulle moet praat.

Nou sien ek die skoentjies op 'n mat ... preuts en netjies teenmekaar ... nie 'n beweging nie. Baie ander skoene kom en gaan maar die rooi skoentjies sit doodstil ... die is ernstig ... die is 'n kompetisie. Dis nervous skoentjies die ... en dan roep iemand en die skoentjies verskuif ... 'n gejuig gaan op en die skoentjies spring op en af ... onbeteuld en baldadig ...

Die skoentjies draf op en af tussen die rakke deur ... dan op die tone om bo by te kom en dan weer platvoet fort ... vandag is die skoentjies haastig. Baie dinge om bymekaar te maak ... skuifel ongeduldig in die ry by die kassier en woerts uit by die deur ... sommer skuins oor die straat ... deur 'n plas water en die spatsels sit aan die skoentjies vas ... 'n ergelike skud en dan weer voort ... daar is nie tyd nie ... die skoentjies moet wikkel om by te bly ...

Dis laataand en die skoentjies is oorkruis ... dis skoentjies wat moeg is ... dit was 'n lang dag en 'n besige aand ... die mense gesels nog vrolik maar die skoentjies is kapoet ... al wat hulle wil doen is rus ... na middernag ... skoentjies word uitgekop en kom tot rus.

En dis waar ons die skoentjies later kry ... onder die bed ... is die skoentjies se stories klaar ... ek weet nie maar ek glo nie so nie.

IJSF Serfontein ... maar vir my was dit net Ma

Hierdie briekmerk is al 'n paar jaar oud en lê veilig in my private klein hoekie. Vandag voel ek dis tyd om dit oop te maak ... miskien lees iemand dit en vind iets daarin wat sy of haar lewe bietjie meer sin laat maak.


IJSF Serfontein of Isabella, Johanna, Sophia, Fredrika Serfontein, gebore La Grange ... jissim dis 'n bekvol en dis wat op haar briewe en amptelike dokumente staan. Dis hoe die mense by die bank en die hospitaal en dokters haar ken en aanspreek of liewer, aangespreek het. Dis wat in haar ID boekie staan maar vir my was sy maar net "ma" ... ja dis reg ma, nie moekie of moeder of mammie of mamma nie, nee ... net ma. Ek is die oudste en ons verhouding was besaai met ernstige konflikte of laat ek dit nou maar stel soos dit was ... moerse fights ... ja ek en sy kon die pap dik aanmaak en ons het nie maklik bes gegee nie. Ons was en is uit dieselfde staal gemaak, 'n staal wat eerder breek as buig.

My ma was een wat daarin geglo het dat mens niks in hierdie lewe regkry of bereik deur daaroor te huil of daarvoor te soebat nie. Sy het my geleer dat mens nie met jou emosies te koop moet loop nie en sy is die een wat dit in my ingehamer het dat 'n man nie huil nie.

Toe ek jonk en klein was het dit my nie soveel beinvloed nie maar op my eie ou dag het ek meer en meer besef dat sy, my ma, dit reggekry het om my voor te berei vir die lewe. 'n Lewe wat my 'n paar ordentlike klappe al gegee het en seker nog 'n paar in pag het met my naam daarop. Sy het my 'n taai mens gemaak wat in baie opsigte skynbaar emosieloos deur die lewe gegaan het en soms het ek dit erg verafsku maar diep binne my het ek altyd geweet dat sy dit gedoen het omdat sy geweet het hoe kil en koelbloedig die lewe met mens kan wees. So op haar eie manier het sy my beskerm teen dit wat sy geweet het sal of gaan of kan kom.

Ek glo dat almal wat haar geken het weet waarvan ek praat as ek sou sê dat my ma het nie geglo aan doekies omdraai nie. Sy was nie een wat weggeskram het van die dinge wat mense kan omkrap nie. As jy jouself nie kon gedra in haar teenwoordigheid nie dan het sy jou sommer daar en dan aangevat en tot orde geroep.

My ma was nie een wat kras taal of lelike maniere geduld het nie. Om jou 'n voorbeeld te gee ... toe ek in die Laerskool was toe gee sy vir my die boek "Etiket vir elke geleentheid" deur Hettie Grove of so iets maar feit is sy het my die boek gegee en my gedril oor wat daarin staan. Hierdie was een van die groot dinge wat sy vir my gedoen het. Iets wat ek as jong kind toe nie verstaan het nie maar soos my lewe ontvou het was dit wat ek in daai boek gelees en uit geleer het kragtige wapens in my arsenaal.

Nooit hoef ek ongemaklik te voel in enige geselskap nie, nooit hoef ek met opgehoude asem by lang formeel gedekte tafels te gaan sit nie en nooit hoef ek terug te deins as ek aan mense voorgestel word nie. Nee ... dit alles is maklik vir my want my ma het my geleer dat "Etiket vir elke geleentheid" 'n magtige bate is en nie 'n teken van verwyfdheid is nie. Wie sou dit vir my geleer het as dit nie sy was nie ... 'n klein kort witkop vroutjie met tungsten in haar are. Hopelik is daar van dit in myne ook ... moet wees want jis ek is soms 'n erg befoeterde stuk mens.

As jong seun het ek baie deurgeloop onder 'n goedgemikte oorveeg of 'n hou oor die blaaie met 'n nat vadoek. My gat het gebrand oordat ek die bad nie ordentlik uitgewas het nie of nie die vloer droog gemaak het nie en veral omdat ek die handoeke nie netjies opgehang het nie. Nee my maat ... as jy jouself varksig in 'n badkamer gedra het dan het jy gevoel. Toe ek in my later lewe meisies begin uitneem het was haar enigste woorde ...

"Ek sal maar sien hoe los sy die badkamer dan sal ek weet waar kom sy vandaan."

Toe ek as jong entrepeneur my pad begin oopkap het was sy die een wat my altyd gemaan het teen skuld en die een wat my in harde tye vermaan het ...

"'n Man tjank nie as dinge verkeerd loop nie ... 'n man wys sy staal en oorkom dit."

Jis ... die was 'n harde tannie. Gladnie een om te loop en drukkies en soentjies uit te deel nie en iemand wat nie regtig van 'n gedrukkery en soentjies gehou het nie.

Toe my pa so skielik dood is was dit asof daar so helse groot donker gat in my toekoms verskyn het en die lewe het donker vir my gelyk. Ek was in 'n waas, amper 'n beswyming ... en sy ... jislaaik ek weet nie regtig nie ... wel die waarheid was dat my en haar verhouding op daai stadium 'n "alltime low" bereik het en ek was eintlik te toegewikkel in my eie leed om enigsins eers om te gee hoe sy dit ervaar het nie.

Vandag is ek amper skaam dat dit so was maar nouja ek kan mos nou nie staan en lieg nie ... Ooops ... so van lieg gepraat ... my maat daai was 'n ding wat jou gat vinnig laat brand het, en verseker heluit laat brand het. Lieg was sommer in dieselfde klas as kindermoord, steel en dieremishandeling. Ja nee ... enigeiets maar ek het dit nie gewaag om vir my ma te lieg nie. Weet jy wat ... net vir dit skuld ek haar meer as wat ooit bereken kan word want ek het dieselfde afsku in leuns in my vandag en die hedendaagse plastiese lewe waarin ons leef is daar mos nie meer eer onder mense nie. Jip ... dit is iets wat my ma my geleer het en wat vir my ook 'n ononderhandelbare werklikheid is.

Soos ek ouer geword het het daar meer en meer insig in my gekom en ek het haar beter begin verstaan en meer waardeer. My pa se dood het haar baie harder getref as wat ek ooit besef het en vandag kan ek met eerlikheid verklaar dat ek glo nie sy het ooit oor sy dood gekom nie.

En nou moes ek eers bietjie ophou want die rou hartseer loop soos 'n golf oor my ... ek word verswelg deur golwe van bewondering, hartseer, aggressie en waanhoop. Hoekom is dit so ... hoekom kan ons siele so oopgeruk word en brutaal teen die lewensrotse vasgeslinger word sonder enige terughouding. Hoekom vang so emosionele golf jou van die kant af en die een oomblik skyn die son helder en die volgende dan verswelg die nat koue donker waters jou wese. Jy verstik, versmoor en verwurg in dieselfde tydgleuf en jou brose menslike bewussyn verwrong in 'n kolkende waansin van snikke en trane in. Erens in hierdie oomblike van chaos kom daar 'n stemmetjie ...

"'n Man huil nie."

Ja ma ... ek weet maar nou gee ek nie om nie ... ek moet oor jou huil want as ek dit nie doen nie gaan ek nie my siel gelawe kry nie.

Ek wil nie vir die res van my lewe jou uit my gedagtes verban nie net omdat ek bang is ek gaan dalk huil nie ... ek gaan nou my hart uithuil en dis met wasige blertse wat ek sit en tik en huil en tik en snuif en ergerlik my neus uitblaas. Ja ek blaas my neus uit in my eie sakdoek want jy het my geleer dat 'n ordentlike man altyd 'n skoon sakdoek in sy sak het. Hy is nou nie meer so skoon nie maar ek het hom en hy gaan elke druppel wat ek stort hier agter my sleutelbord opslurp en as ek hier opstaan sal die wat agter my hier verbykom nie een spoor van my leed hier kry nie.

Na ongeveer 50 jaar sal ek nogsteeds elke dag seker maak my sakdioek is in my sak en in hierdie dae van "weggooi alles" weier ek om 'n papier ding te gebruik ... nee jong ma, jy het my nie so geleer nie en dit moet 'n mooi wit mans sakdoek wees, verkieslik met 'n voorletter op geborduur.

Nou tjank ek soos 'n klein seuntjie maar dis maar ook ok want jy is nie hier om my te sien nie en ek wil nie brieke trap nie.

Jy het my hard groot gemaak ma en daarvoor is ek jou ewig dankbaar maar diep in my is daar ook maar die brokkies wat die stampe en stote oorleef het sonder om eelte op te kry. Dis die deeltjies wat nou uitrafel en aan flarde geruk word en ek gaan dit toelaat want daai stukkies kort ook so bietjie oefening anders gaan dit verstomp en afsterf.

Ek is bly jy kon die aarde verlaat soos jy het ... in jou eie plek tussen jou eie goed en sonder dat daar pype en drade aan jou gehang het. Ek is bly want dit is teen alles waarvoor jy gestaan het op die aarde en dit sou my verinneweer het as ek jou moes sien verval en dan vergaan. Ja ma ... ek is bly vir jou part. Vandag is my binneste rou en bebloed maar ek weet dit sal oorgaan en weer kalm word maar die voorreg wat jy gehad het om te gaan met jou grasie ongeskonde is al hierdie hartseer werd vir my. Plus ek het darem een troos ... jy sien my nie in hierdie toestand nie. Hoekom is dit nou belangrik vir my ... geen goeie rede nie.

Daar is geen manier waarop ek alles kan neerpen wat my ma in my lewe vir my beteken het nie en daar is geen mannier wat ek eers gaan probeer nie want niemand het die tyd om dit te lees nie.

Sy was 'n merkwaardige vrou wat drie seuns grootgemaak het en wat sonder uitsondering 'n blywende indruk op almal gemaak het wat met haar te doen gehad het. Sy het die skoondogters hel gegee maar sy het ook baie vir hulle omgegee. Sy het die kleinkinders gekastei en het nie gehuiwer om haar misnoeë uit te spreek as hulle sothede aanvang nie.

Ek kan nie namens my broers praat nie want elkeen van ons het haar intens anders belewe en dit is wat haar so merkwaardig gemaak het. Vir elkeen het sy 'n spesiale plekkie in haar hart gehad en elkeen anders behandel na gelang van wat sy gevoel het is reg vir hom of haar.

Dis nie werklik moontlik om afskeid te neem of te groet nie want my ma is in my en deel van my en ek is deel van haar, onlosmaaklik en vir solank ek op die aarde is ... daarna ... wel wie weet regtig ... ja ons glo sekere dinge maar ons weet nie regtig nie. Maar dis ook nie regtig belangrik nie want dis vir almal dieselfde ... onbekend.

Ek skryf dit wat ek skryf want dis soos ek is ... ek moet gaan sit en alles wat in my dwarrel en maal neersit in woorde en dan kyk dat dit georden is en dan maak ek die boekie toe. Soos my goeie maat sê ...

"Jy kom mos dan later weer terug en lees wat jy gekryf het en dan is dit lekker want dan is die seer weg. Dis mos soos jy is."

Nou gaan ek afsluit ... my ma was 'n formidabele vrou en ek is dankbaar dat sy my ma was.

O ja voor ek vergeet ... toe ek in my jong dae praat van motorfiets koop was haar woorde ...

"Oor my dooie liggaam." ... toe sê ek ...

"Wel ok ma ek sal met my bike in jou begrafnis stoet ry."

Nouja dit was a deal ... en moenie my skeef aankyk nie.

PS ... As a seun sy pa verloor dan is daar so groot gat in sy toekoms maar as hy sy ma verloor dan is daar a groot gat in sy herkoms ...

Oorspronklik gepubliseer op Bike in jou Taal - Briekmerke