Respek, dit is die Anker

Vandag se Briekmerk lê na aan my siel ... miskien heeltemkal te naby.

Elke gesin op hierdie aarde het maar sy innerlike storms en gereelde oorloggies wat gevoer word. Dis natuurlik want ons as mense is van nature geneig om grense te toets. Dit was nog altyd my opinie gewees dat respek vorm die fondasie van enige verhouding en daarsonder is geen verhouding veilig nie.

Vandat ek kan onthou is die beginsel en begrip van respek in my ingetimmer en menig maal ingemoer want my ouers het geglo dat respek betoon moet word en het gladnie die moderne pot stront ondersteun van "Respek moet Verdien word" nie.

So ek is geleer om mense en goed te respekteer, ongegag van die ander party se optrede. Dis waar die ding vandaan kom van my generasie om mense as OOM en TANNIE aan te spreek.

Moderne siening is mos dat dit 'n ONDING is en dat respek VERDIEN moet word. Die profete van die opinie het lang stories daaroor ... my opinie oor die profete se stories ... julle MOERE man !

As mens die beginsel sou toepas dan beteken dit dat jy elke mens waarmee jy te doen kry aanvanklik soos 'n boef hanteer totdat die persoon jou respek VERDIEN het ... jissim, is die mense gestremd !

Dit is hierdie versteurde idee wat veroorsaak dat jongmense ouer mense as jy en jou aanspreek, sommer op hulle name noem en geen respek betoon nie ... want die ongemanierde etters is mos van die siening dat hulle respek VERDIEN moet word ... wel ek het nuus vir julle ... julle gaan julle rieme nog lelik styf loop. Die ouer mense wat onderwerp word aan die blatante ongemanierdheid verdra julle onsinnigheid omdat hulle selfrespek het maar moenie vir een oomblik dink dat hulle dink julle is "cool" nie.


My lewe word primer bestuur en beheer deur respek. Dis respek wat my vehoed om mense summier te vloek of af te maak as minderwaardig. Dis respek wat verhoed dat ek aan goeters vat of vir myself neem as dit nie myne is nie.

Dis respek wat my eerder laat luister in 'n geselskap as om te praat.

Dis respek wat verhoed dat ek my vrou se handsak oopmaak of op haar selfoon rondblaai. Dis respek wat my verhoed om in my kinders se kaste te krap en op hulle rekenaars rond te kyk.

Dis respek wat maak dat ek vir alles dankie sê en asseblief gebruik as ek vra.

My kinders is nou groot en dis respek wat my verhoed om in hulle lewens en verhoudings rond te krap.

Maar respek is 'n tweerigting straat ... as ek jou en jou omstandighede respekteer dan verwag ek dat jy dieselfde sal doen. As jy dit nie doen nie is dit selfrespek wat maak dat ek niks met jou te doen wil hê nie. Ek gaan nie op jou vloek en skel en van jou skinder nie ... nee, ek gaan net eenvoudig niks met jou te doen hê nie en ek sal my bes doen om enige kontak met jou te vermy.

As ek vir jou a selfoon boodskappie stuur met 'n GROET in dan verwag ek nie dat jy nou in 'n gesprek betrokke gaan raak nie ... nee, al wat jy hoef te doen is om ontvangs te erken ... dis respek ... maar om niks te doen nie ... dit is disrespekvol. Spoedig sal ek nie meer groetnis stuur nie, hoekom moet ek jou laat weet ek dink aan jou as jy te besig is om net te groet. Uit respek vir jou keuse sal ek ophou om jou te pla.

Sosiale media het een regtig slegte ding laat posvat. En dit is die gebrek aan respek vir mekaar. Gesprekke word nie afgesluit nie, nee, een persoon hou net eenvoudig op om te pos ... wat sal dit nou van jou vat om net eenvoudig af te sluit met, "Ok dankie" of "Ek moet nou gaan" ... dink daaroor ... jy gaan mos nie by iemand in sy huis kuier en dan sonder 'n woord staan jy net op en loop nie. Of jy staan mos nie in 'n geselskap en terwyl iemand nog met jou praat draai jy om en loop nie ... as jy dit doen is jy sekerlik ongemanierd ! ... Nou hoekom doen jy dit op Facebook of in WhatsApp ?

Ek kan lank aangaan maar uit respek vir jou tyd gaan ek nou hier stop met die woorde ...

Dink mooi oor hoe jy met mense omgaan ... jou optrede en uitlatings sê baie van jou.

Groetnis.

IJSF Serfontein ... maar vir my was dit net Ma

Hierdie briekmerk is al 'n paar jaar oud en lê veilig in my private klein hoekie. Vandag voel ek dis tyd om dit oop te maak ... miskien lees iemand dit en vind iets daarin wat sy of haar lewe bietjie meer sin laat maak.


IJSF Serfontein of Isabella, Johanna, Sophia, Fredrika Serfontein, gebore La Grange ... jissim dis 'n bekvol en dis wat op haar briewe en amptelike dokumente staan. Dis hoe die mense by die bank en die hospitaal en dokters haar ken en aanspreek of liewer, aangespreek het. Dis wat in haar ID boekie staan maar vir my was sy maar net "ma" ... ja dis reg ma, nie moekie of moeder of mammie of mamma nie, nee ... net ma. Ek is die oudste en ons verhouding was besaai met ernstige konflikte of laat ek dit nou maar stel soos dit was ... moerse fights ... ja ek en sy kon die pap dik aanmaak en ons het nie maklik bes gegee nie. Ons was en is uit dieselfde staal gemaak, 'n staal wat eerder breek as buig.

My ma was een wat daarin geglo het dat mens niks in hierdie lewe regkry of bereik deur daaroor te huil of daarvoor te soebat nie. Sy het my geleer dat mens nie met jou emosies te koop moet loop nie en sy is die een wat dit in my ingehamer het dat 'n man nie huil nie.

Toe ek jonk en klein was het dit my nie soveel beinvloed nie maar op my eie ou dag het ek meer en meer besef dat sy, my ma, dit reggekry het om my voor te berei vir die lewe. 'n Lewe wat my 'n paar ordentlike klappe al gegee het en seker nog 'n paar in pag het met my naam daarop. Sy het my 'n taai mens gemaak wat in baie opsigte skynbaar emosieloos deur die lewe gegaan het en soms het ek dit erg verafsku maar diep binne my het ek altyd geweet dat sy dit gedoen het omdat sy geweet het hoe kil en koelbloedig die lewe met mens kan wees. So op haar eie manier het sy my beskerm teen dit wat sy geweet het sal of gaan of kan kom.

Ek glo dat almal wat haar geken het weet waarvan ek praat as ek sou sê dat my ma het nie geglo aan doekies omdraai nie. Sy was nie een wat weggeskram het van die dinge wat mense kan omkrap nie. As jy jouself nie kon gedra in haar teenwoordigheid nie dan het sy jou sommer daar en dan aangevat en tot orde geroep.

My ma was nie een wat kras taal of lelike maniere geduld het nie. Om jou 'n voorbeeld te gee ... toe ek in die Laerskool was toe gee sy vir my die boek "Etiket vir elke geleentheid" deur Hettie Grove of so iets maar feit is sy het my die boek gegee en my gedril oor wat daarin staan. Hierdie was een van die groot dinge wat sy vir my gedoen het. Iets wat ek as jong kind toe nie verstaan het nie maar soos my lewe ontvou het was dit wat ek in daai boek gelees en uit geleer het kragtige wapens in my arsenaal.

Nooit hoef ek ongemaklik te voel in enige geselskap nie, nooit hoef ek met opgehoude asem by lang formeel gedekte tafels te gaan sit nie en nooit hoef ek terug te deins as ek aan mense voorgestel word nie. Nee ... dit alles is maklik vir my want my ma het my geleer dat "Etiket vir elke geleentheid" 'n magtige bate is en nie 'n teken van verwyfdheid is nie. Wie sou dit vir my geleer het as dit nie sy was nie ... 'n klein kort witkop vroutjie met tungsten in haar are. Hopelik is daar van dit in myne ook ... moet wees want jis ek is soms 'n erg befoeterde stuk mens.

As jong seun het ek baie deurgeloop onder 'n goedgemikte oorveeg of 'n hou oor die blaaie met 'n nat vadoek. My gat het gebrand oordat ek die bad nie ordentlik uitgewas het nie of nie die vloer droog gemaak het nie en veral omdat ek die handoeke nie netjies opgehang het nie. Nee my maat ... as jy jouself varksig in 'n badkamer gedra het dan het jy gevoel. Toe ek in my later lewe meisies begin uitneem het was haar enigste woorde ...

"Ek sal maar sien hoe los sy die badkamer dan sal ek weet waar kom sy vandaan."

Toe ek as jong entrepeneur my pad begin oopkap het was sy die een wat my altyd gemaan het teen skuld en die een wat my in harde tye vermaan het ...

"'n Man tjank nie as dinge verkeerd loop nie ... 'n man wys sy staal en oorkom dit."

Jis ... die was 'n harde tannie. Gladnie een om te loop en drukkies en soentjies uit te deel nie en iemand wat nie regtig van 'n gedrukkery en soentjies gehou het nie.

Toe my pa so skielik dood is was dit asof daar so helse groot donker gat in my toekoms verskyn het en die lewe het donker vir my gelyk. Ek was in 'n waas, amper 'n beswyming ... en sy ... jislaaik ek weet nie regtig nie ... wel die waarheid was dat my en haar verhouding op daai stadium 'n "alltime low" bereik het en ek was eintlik te toegewikkel in my eie leed om enigsins eers om te gee hoe sy dit ervaar het nie.

Vandag is ek amper skaam dat dit so was maar nouja ek kan mos nou nie staan en lieg nie ... Ooops ... so van lieg gepraat ... my maat daai was 'n ding wat jou gat vinnig laat brand het, en verseker heluit laat brand het. Lieg was sommer in dieselfde klas as kindermoord, steel en dieremishandeling. Ja nee ... enigeiets maar ek het dit nie gewaag om vir my ma te lieg nie. Weet jy wat ... net vir dit skuld ek haar meer as wat ooit bereken kan word want ek het dieselfde afsku in leuns in my vandag en die hedendaagse plastiese lewe waarin ons leef is daar mos nie meer eer onder mense nie. Jip ... dit is iets wat my ma my geleer het en wat vir my ook 'n ononderhandelbare werklikheid is.

Soos ek ouer geword het het daar meer en meer insig in my gekom en ek het haar beter begin verstaan en meer waardeer. My pa se dood het haar baie harder getref as wat ek ooit besef het en vandag kan ek met eerlikheid verklaar dat ek glo nie sy het ooit oor sy dood gekom nie.

En nou moes ek eers bietjie ophou want die rou hartseer loop soos 'n golf oor my ... ek word verswelg deur golwe van bewondering, hartseer, aggressie en waanhoop. Hoekom is dit so ... hoekom kan ons siele so oopgeruk word en brutaal teen die lewensrotse vasgeslinger word sonder enige terughouding. Hoekom vang so emosionele golf jou van die kant af en die een oomblik skyn die son helder en die volgende dan verswelg die nat koue donker waters jou wese. Jy verstik, versmoor en verwurg in dieselfde tydgleuf en jou brose menslike bewussyn verwrong in 'n kolkende waansin van snikke en trane in. Erens in hierdie oomblike van chaos kom daar 'n stemmetjie ...

"'n Man huil nie."

Ja ma ... ek weet maar nou gee ek nie om nie ... ek moet oor jou huil want as ek dit nie doen nie gaan ek nie my siel gelawe kry nie.

Ek wil nie vir die res van my lewe jou uit my gedagtes verban nie net omdat ek bang is ek gaan dalk huil nie ... ek gaan nou my hart uithuil en dis met wasige blertse wat ek sit en tik en huil en tik en snuif en ergerlik my neus uitblaas. Ja ek blaas my neus uit in my eie sakdoek want jy het my geleer dat 'n ordentlike man altyd 'n skoon sakdoek in sy sak het. Hy is nou nie meer so skoon nie maar ek het hom en hy gaan elke druppel wat ek stort hier agter my sleutelbord opslurp en as ek hier opstaan sal die wat agter my hier verbykom nie een spoor van my leed hier kry nie.

Na ongeveer 50 jaar sal ek nogsteeds elke dag seker maak my sakdioek is in my sak en in hierdie dae van "weggooi alles" weier ek om 'n papier ding te gebruik ... nee jong ma, jy het my nie so geleer nie en dit moet 'n mooi wit mans sakdoek wees, verkieslik met 'n voorletter op geborduur.

Nou tjank ek soos 'n klein seuntjie maar dis maar ook ok want jy is nie hier om my te sien nie en ek wil nie brieke trap nie.

Jy het my hard groot gemaak ma en daarvoor is ek jou ewig dankbaar maar diep in my is daar ook maar die brokkies wat die stampe en stote oorleef het sonder om eelte op te kry. Dis die deeltjies wat nou uitrafel en aan flarde geruk word en ek gaan dit toelaat want daai stukkies kort ook so bietjie oefening anders gaan dit verstomp en afsterf.

Ek is bly jy kon die aarde verlaat soos jy het ... in jou eie plek tussen jou eie goed en sonder dat daar pype en drade aan jou gehang het. Ek is bly want dit is teen alles waarvoor jy gestaan het op die aarde en dit sou my verinneweer het as ek jou moes sien verval en dan vergaan. Ja ma ... ek is bly vir jou part. Vandag is my binneste rou en bebloed maar ek weet dit sal oorgaan en weer kalm word maar die voorreg wat jy gehad het om te gaan met jou grasie ongeskonde is al hierdie hartseer werd vir my. Plus ek het darem een troos ... jy sien my nie in hierdie toestand nie. Hoekom is dit nou belangrik vir my ... geen goeie rede nie.

Daar is geen manier waarop ek alles kan neerpen wat my ma in my lewe vir my beteken het nie en daar is geen mannier wat ek eers gaan probeer nie want niemand het die tyd om dit te lees nie.

Sy was 'n merkwaardige vrou wat drie seuns grootgemaak het en wat sonder uitsondering 'n blywende indruk op almal gemaak het wat met haar te doen gehad het. Sy het die skoondogters hel gegee maar sy het ook baie vir hulle omgegee. Sy het die kleinkinders gekastei en het nie gehuiwer om haar misnoeë uit te spreek as hulle sothede aanvang nie.

Ek kan nie namens my broers praat nie want elkeen van ons het haar intens anders belewe en dit is wat haar so merkwaardig gemaak het. Vir elkeen het sy 'n spesiale plekkie in haar hart gehad en elkeen anders behandel na gelang van wat sy gevoel het is reg vir hom of haar.

Dis nie werklik moontlik om afskeid te neem of te groet nie want my ma is in my en deel van my en ek is deel van haar, onlosmaaklik en vir solank ek op die aarde is ... daarna ... wel wie weet regtig ... ja ons glo sekere dinge maar ons weet nie regtig nie. Maar dis ook nie regtig belangrik nie want dis vir almal dieselfde ... onbekend.

Ek skryf dit wat ek skryf want dis soos ek is ... ek moet gaan sit en alles wat in my dwarrel en maal neersit in woorde en dan kyk dat dit georden is en dan maak ek die boekie toe. Soos my goeie maat sê ...

"Jy kom mos dan later weer terug en lees wat jy gekryf het en dan is dit lekker want dan is die seer weg. Dis mos soos jy is."

Nou gaan ek afsluit ... my ma was 'n formidabele vrou en ek is dankbaar dat sy my ma was.

O ja voor ek vergeet ... toe ek in my jong dae praat van motorfiets koop was haar woorde ...

"Oor my dooie liggaam." ... toe sê ek ...

"Wel ok ma ek sal met my bike in jou begrafnis stoet ry."

Nouja dit was a deal ... en moenie my skeef aankyk nie.

PS ... As a seun sy pa verloor dan is daar so groot gat in sy toekoms maar as hy sy ma verloor dan is daar a groot gat in sy herkoms ...

Oorspronklik gepubliseer op Bike in jou Taal - Briekmerke

Doodgaan ... jissim dis 'n willeding

Doodgaan, afsterf, te sterwe kom, tydelike met die ewige verwissel, laaste asem uitblaas, nie meer met ons nie, heen gegaan ... almal woorde of frases wat omtrent almal van ons al beleef, gehoor of self geuiter het. En dan is daar ook die minder vleiende lepel in die dak gesteek of emmer geskop.

Daar is ook 'n paar kru weergawes maar dis nie nou gepas nie.

In hierdie tyd van die Paasfees word daar baie na die dood verwys en die woord dood is orals om ons.

Hierdie is a lelike briekmerk vir my ... die ding lê so dik swart oor my lewenspad en gaan oor die rant.

Ek was nog baie jonk gewees toe gebeur die volgende ...

Dis laataand na ete en my ma hoor 'n kar. Sy loer deur die skrefie van die gordyn en die volgende uiter sy ...

"Dawie, die dominee is hier!"

Daar is 'n duidelike dringendheid in haar stem en my pa se geskarrel om glase en bottels van die "sideboard" af te vee tref my. Jy hoor net bottels klingel en deurtjies klap. Hierdie was 'n lelike ding. 'n Kuier van die dominee is iets wat mos lank voor die tyd beplan word en die kindertjies word mooi skoon gebad en aangetrek, kuifies plat gekam en sit kietsregop in die sitkamer en wag.

Maar vanaand is dit nie so nie. Pa pak weg en ma loop ons by met 'n nat waslap, gesigte word gepoets en hare word platgevee en toe klop hy aan die deur.

"Naand Dominee" groet my pa ... net hard genoeg sodat my ma kan hoor maar sag genoeg dat die bure nie hoor nie. Kyk so onverwagte besoek van die dominee is nie 'n goeie ding nie en dit stuur rillings teen ruggrate af.

"Naand Broer ... mag ek maar in kom ?"

Nou kyk, daar is nie 'n manier waarop my pa ooit sou dink om "Nee" te sê nie en hy nooi die dominee binne maar sy oë soek my ma s'n. Albei is erg senuweeagtig maar doen hulle bes om dit te verbloem. Kyk daai jare was die dominee 'n vername man en sy ongenooide teenwoordigheid by iemand se huis het gewoonlik gedui op een of ander kakspul.

Dominee groet almal vriendelik ek wonder hoekom krap hy my hare nou weer deurmekaar. Maar hy is dudielik nie hier om met kinders te gesels nie.

"Ek was hier by oom Hendrik op die plaas ... tante het vroegdag laat weet sy dink ek moet kom om die doodsbegeleiding te doen. Jy weet mos, oom Hendrik het lank gely. Dit was 'n taai stryd vir my en toe ek wegry toe dink ek dat ek nie nou wil huistoe gaan nie en besluit toe om maar hier by julle 'n teetjie te kom vat."

Met die verligting duidelik op my ma se gesig boender sy ons kamer toe en pa kry die dominee gemaklik in 'n stoel.

Die res van die gesprek en gekuier weet ek nie veel van nie maar daardie woord ... doodsbegeleiding ... daai woord het in my kop vasgesteek. Soos die jare verbygegaan het het ek gedeeltes van dit begin verstaan en ek het ook van dit in aksie gesien in een of ander vorm. Maar vir my, vir my bly dit iets tergends.

Die kort opsomming sou sekerlik tog wees om iemand by te staan wat op sterwe lê ... en in baie gevalle is dit sekerlik so maar die woord gool by my.

Ek glo diep in my binneste dat die heelal ons 'n waarskuwing gee dat dit nou die einde is. Ek sê so omdat ek al baie gesien het hoe mense daar op die laastse bykans gedaante verwissel. Dis asof alle dringendheid die wyk neem uit hulle lewens uit en hulle sweef maar net op die oomblik ... so asof hulle die stasie bereik het en nou wag hulle vir die trein.

Die nag in ...

Party mense vertoef nogal lank hier op die stasie en ander blits daar deur. Die ding wat ek oor wonder is wat is die regte gedrag as jy so reisiger dan sou kom afsien by hierdie stasie.

Is dit die tyd om te kla en te ween en histeries aan die huil te gaan ?

Ek sou dit nie so wou hê nie.

Ek was nog net een keer in my lewe by so stasie en toe was ek baie klein. Dit was my oupa en ek kan onthou hoe die familie op die plaas saamgetrek het en elkeen het 'n beurt gekry om vir oupa te gaan groet. Teen laat middag het daar 'n oom op die stoep verskyn ...

"Kan ons asseblief almal so oomblik van stilte handhaaf ... oom Gideon is nie meer met ons nie."

Nieteenstaande die versoek vir stilte het daar 'n kakspul losgebars ... huilende mense en strakgesig mans. En vir ons kinders was daar min te doen behalwe om maar die grootmense na te aap. Ek kan my pa se gesig nog onthou, strak en gespanne maar daar was trane in sy oë ... my ma het vreeslik gehuil want dit was haar pa wat heengegaan het.

Nouja daai dag het ek baie dinge gesien en ervaar maar ek het een ding baie mooi geweet ... hierdie stasie is nie die plek waar ek wil kuier nie.

My hele lewe lank vermy ek die stasie met alles wat ek in my het. Ek kan dit gladnie hanteer nie. Alhoewel ek redelik bekend is vir my hardegatheid en onverskrokke geaardheid is hierdie stasie nie 'n plek vir my nie. Ek hou van stories skryf en leef baie in my kop. Ek leef my so in karakters in dat ek self die karakter word en dis hier waar die dinge vir my skeefloop.

Ek gaan nie na publieke fliekteaters toe nie want ek maak 'n gat van myself in die openbaar. Ek kyk nie sommer ernstige goed op die TV in vreemdes se geselskap nie want sonder dat ek dit kan verhelp loop die mense se lief en leed oor my wange.

Begrafnisse ... o hemel ... dis 'n ding wat ek sleg hanteer. Deesdae gaan ek in so staat van outomatisme in en as ek nou regtig nie meer kan nie dan loop ek sommer net weg in 'n rigting in.

Ek moes al 'n paar van my honde so na die stasie toe vat en ek moes van hulle al so sit en vashou en dan uiteindelik self op die trein laai ... neewat ... daai ding donner my op. Dit bliksem my siel vol duike en verwoes my binneste.

So nou wonder ek, as jy dan iemand op die stasie moet gaan afsien ... hoe moet jy optree?

Ek dink nie dis goed om te staan en emosineel uitmekaar te moer nie want kyk, die persoon staan en wag vir 'n trein wat nie een van ons weet hoe wild of woes die rit gaan wees nie. Moet jy huilerig wees of vrolik ... of net baie kalm en bedaard ?

Ek het nie die antwoord nie ... maar ek sou nie graag op daai stasie omring wil wees van 'n klomp huilende mense nie ... dit gaan my mos lelik opvoeter. Aan die anderkant glo ek ook dat die natuur vir ons sorg. Daar net voor die trein aankom dink ek nie ons weet meer mooi wat gaan om ons aan nie.

Ai tog ... ek het regtig vir die een nie 'n antwoord nie maar ek dink ons moet maar elkeen seker mooi dink oor wat ons gaan doen en dan probeer om te onthou dat die reisiger op die drumpel staan en dalk net jou hand sou wou vashou.

Groetnis ... ek stop nou want nou sukkel ek.

Goeie maniere of wat ...

Vandag se briek merke lê soos die slymstrepe van 'n slakspoor oor my siel. Elkeen van ons het mos sy eie spesiale ou dingetjies waarvan jy hou of goetertjies wat belangrik is vir jou. Oor die wyd uiteenlopende persoonlike onaardighede van mense kan ons boeke vol skryf maar ek wil net op so paar van hulle fokus.

Die hele ding begin gewoonlik vir my sodra familie kom kuier. Nouja ek is in 'n sekere mate maar 'n eksentrieke ou blixem en ek het vasgestelde roetines wat baie belangrik is vir my. Weet jy wat ... dis nie eintlik roetines nie maar in werklikheid meer rituele. As enige van hulle versteur word dan raak ek skuins bedonderd en erg iesegrimmig.

Neem byvoorbeeld my opstaan dinge in die oggend. Eerstens is dit 'n doodskoot vir my siel as ek wakker geraas word ... nee jong, ek het nodig om stadig uit die koma uit te dryf en dan in byna volslae stilte stadig my lyf te laat aktiveer. Ek sit so vir a minuut of wat op die kant van die bed en wag dat my oë net gefokus kry. Dan trek ek 'n hemp ding aan en kies koers kombuis toe ... so langs die pad draai ek af by die badkamer, my badkamer ... hieroor later meer, en dan die kombuis. In volslae stilte staar ek deur die venster terwyl ek wag dat die water kook en dis met byna ergerlikheid wat ek kort kort na die ketel loer om te sien hoekom sloer die ding so. Hierdie eerste koffie is noodsaaklik want ek is 'n roker en in die oggend voel en proe dit mos of daar 'n slagpale in jou mond is.

Met volslae oorgawe vat ek die eerste slurp van die warm bruin voggies en spoel elke hoekie uit voor ek dit insluk. Die koffie het omtrent dieselfde effek op my sisteem as wat nitros op 'n engine het en ek stap doelgerig na my studeerkamer toe. Hier trek ek die blindings op en maak die venster oop. Die vars lug sit nog so bietjie woema in my lyf en ek steek my eerste skyf op ... met volslae bewondering kyk ek hoe die blou rookwalm krul en draai en koers kies ... nog 'n trek en my lyf is op volspoed. Nou is ek wakker. Nog 'n sigaret en dan die tweede koppie koffie. Nog 'n sigaret en dan is dit weer sulke tyd vir my ingewande ... nou is dit koers kies terug badkamer toe.

Wel na die hele ritueel is ek ordentlik wakker en reg vir die dag ... 'n dag wat gewoonlik so tussen sestien en agtien ure lank gaan wees. Teen hierdie tyd begin die mense in ons kantore oral oor oplog op MSN en kort voor lank is ek nekdiep in dit wat ek moet doen. Soms sal dit omtrent vyf ure wees voordat ek weer uit my stoel uit opstaan. Nouja dit is die hele rede hoekom ek ordentlik moet opstart in die oggend ... versteur een van die rituele en my dag is sommer dadelik omgekrap.

My dae bestaan hoofsaaklik net uit werk uit en terwille van my "sanity" het ek so paar spesifieke TV programme wat ek kyk en ek kyk dit omdat dit deel vorm van my oorkoepelende "stress mangement" regime. Soos wat die Grotman ook dan inderdaad verduidelik het ... ek kyk nie TV nie ... nee my maat ek WORD die TV. Ek wil nie 'n gepraat hê as ek kyk nie en as daar mense is wat gesels dan staan ek liewer op en gaan sit in my studeerkamer en hou my besig met dit wat ek moet doen. Ek haat dit om te probeer luister na 'n TV program met 'n geklets tussen in. Hierdie kletsers ... vir wat staan hulle nie op en gaan klets weg van die TV af nie. As ek gaste kry terwyl daar iets is wat ek wil kyk op die TV dan neem ek dit op en sit die TV af. Dan kuier ek met my gaste.

Maar nou as daar 'n ding is wat my moer lelik kan koer dan is dit die volgende scenario ... ek hou van 'n sekere program op a spesifieke tyd van die week en dit is so gemerk in my "mental" dagboek. Op die minuut staan ek op in my studeerkamer en gaan sit voor die TV, feitlik op die klok as my PVR oorskakel na my program toe. Lekker ... NEE ... nie lekker nie want nou reken 'n kuiergas mos dat hulle sou dan nou so bitter graag 'n spesifieke program wil kyk want hulle volg dit getrou vir die afgelope 19 jaar en kan eenvoudig dit net nie mis nie. Vir 'n moment voel ek hoe my bloeddruk styg en dan teem hulle weer ...

"ASSEBLIEF TOE ... vannaand gaan Jannie sekerlik wen en ek kan dit nie mis nie."

'n Streng opvoeding en 'n ma wat sosiale etiket in my ingemoer het laat my nou instinktief optree. Met so botox uitdrukking op my gesig skraap ek myself op van my stoel af, skakel die kanaal oor na die versoekte program toe en stap na my studeerkamer toe. My brein werk oortyd om die sisteem te herprogrameer en ek vang so blou skerm of twee. Na 'n lang trek aan 'n Camel voel ek hoe ek reboot. Stadig flits die icons verby en uiteindelik lê die desktop weer voor my. Dit neem my so paar minute om te reboot en dan gaan ek maar weer aan ... moerig maar ek gaan aan.

Wat is dit wat gaste laat aanvaar dat hulle wense die hoogste prioriteit moet dra ?

Die blote feit dat hulle gaste is ?

Wel ek dink nie so nie. As ek 'n gas is in iemand anders se huis dan maak ek baie seker dat ek nie die gasheer meer verontrief as wat nodig is nie. Ek eet wat opgedien word, drink wat aangebied word of sê baie beskaafd nee dankie. Ek maak die badkamer ordentlik aan die kant as ek daar in was en maak seker dat niks van my eiendom rondlê nie. Alles dinge wat my ma in my ingedril het van baie klein af.

Kom ons stap nou so bietjie terug op die pad ... die badkamer. Jissim, ek is a helse puntenerige mens as dit by badkamers kom en dit is ook iets wat my ma in my ingedril, ingepreek en ingewetter het. Dit is so deel van my dat ek en my vrou gladnie dieselfde badkamer deel nie. Kyk laat ek dit net dadelik duidelik stel ... dis nou nie dat sy slordig in die badkamer is nie maar ek en haar idee van hoe 'n badkamer moet werk verskil. In die begin het ek geskimp, later verduidelik, toe baklei en toe een geoie oggend toe ek weer die tandepaste oop op die wasbak se rand sien lê toe besluit ek ... hier is ek uit of my siel gaan hel toe. Sonder seremonie het ek my ses toilet items tussen die twaalfduisend sewe honderd en veertien botteltjies, borseltjies en buisies uitgepik en getrek na die gaste badkamer toe. Dit was vyftien jaar gelede en ek het vrede in my siel en sy is gelukkig in haar badkamer.

Nouja die skuif het my siel gered maar nou kom die stront as ons kuiergaste kry en hulle moet meer as een kamer gebruik. Dan word my badkamer mos nou natuurlik nie meer my badkamer nie en ek voel soos 'n skoot hondjie wat langs die pad afgelaai word en die eienaars ry weg. My hele sisteem is nou in sy moer in. Ek staan op en kies koers kombuis toe ... heeltemal op auto pilot ... en as ek links wil afdraai dan verstar my gesig ... die deur is toe ... net betyds onthou ek die gaste en maak a blitsvinnige u-turn want nou moet ek blitsig ander plek gaan soek. Daar breek die eerste speek in die wiel.

Na die ompad en alternatiewe rusplekkie vat ek weer die pad kombuis toe ... my brein is franties besig om te re-route en dinge is meesal baie vaag om my. O hel ... tweede speek in sy glorie in as ek om die hoek van die gang kom ... die mense in die kombuis staar na my asof ek 'n spook is ... wel waarheid is dat ek seker 'n "sight for sore eyes" is ... ongeskeer, hare windskeef geslaap, slaapbroek en 'n hemp wat net so een of twee knope vas het.

Weer gooi ek brieke uit en u-turn terug kamer toe. By hierdie tyd is omtrent alles in my in chaos en met gedempte swetse klap ek die kamerdeur agter my toe en ek staan vir 'n oomblik en probeer re-boot.

"Fokkit !"

Ek gaan in my vrou se badkamer in, was my gesig en kam my hare en gaan trek my ordentlik aan. Dit vat so tien minute. Intussen het sy darem besef dat die ou ballie nou nie so lekker is nie en terwyl ek my belt vastrek loer sy by 'n skrefie van die deur in.

"Jou koffie is op jou lessenaar."

Dis al en sy verdwyn terug kombuis toe deeglik bewus van die feit dat "knormoer" nou die enigste benaming is vir my. My dilemma is nou dat ek moet nou by daai deur uit en vriendelik mense groet en vol smiles wees ... dêmit ... ek is verseker nie 'n oggend mens nie.

My dag is nou in sy moer in en ek weet ook uit ondervinding dat daar kort kort iemand in my studeerkamer gaan inloop en lospraatjies kom maak. Hulle gaan aan die goeters op my lessenaar en in my boekrakke vat en vroetel en hulle vingers orals indruk en met my goeterjies peuter. My hele opstart roetine is omvergewerp en ek is knorrig.

Wel ek skryf die dinge vannaand want dis tog so maklik om dit anders te laat verloop ... net so bietjie respek, so bietjie konsiderasie en dinge kan beide kante toe bietjie swenk en almal kan oor die weg kom.

Ek is my ma ewig dankbaar dat sy my goeie maniere geleer het. Sy het my die waarde van respek geleer en sy het seker gemaak ek is toegerus vir 'n lewe van ko-habitasie.

Blêddie jammer almal het nie so ma gehad nie.

Ek is seker elkeen wat hier lees sal met een of meer van die dinge kan indentifiseer. Lag oor dit wat snaaks is en frons oor dit wat jou ongemaklik laat voel maar moenie die waarde van goeie manier ooit onderskat nie. Goeie maniere sluit gewoonlik respek in en respek maak dat ons onselfsugtig optree.

Ek gee my TV program prys en dit sonder a geveg ... of 'n dankie ... dit sou mos beter gewees het as die gas die volgende gedoen het.

"Jong ek kyk graag na dit of dat op kanaal so of so op 'n Vrydagaand. Ek sien jy kyk dit nie. Kan jy dit miskien vir my opneem op jou PVR en dan kan ek dit bietjie later kyk."

Hoe op dees aarde kan ek so versoek weier ... kanse is goed dat ek self sal aanbied om my program op te neem en later te kyk. Maar nee die GAS is mos koning en moet sy sin kry.

Die badkamer ding kan ook beter hanteer word maar my sisteem kry sommer a "tank-slapper" as ek my tandepaste op die wasbak sien lê en my badkamer kassie se deur staan oop. Die goeters is dinge wat met respek behandel moet word.

Ek het 'n vriend wat so wan en dan hier by ons oorslaap as hy in die Laeveld werk. Hy is altyd bedagsaam en werklik 'n plesier om aan huis te hê. In die oggend staan hy vroeg op en sonder gedruis of gedreun gaan maak hy vir hom koffie en sit in my lapa of op my stoep of by my koi-damme en gee my tyd om wakker te word. Ek dink hy het ook so ma soos myne gehad.

Ek gaan nou nie verder karring nie ... dink maar aan die storie en probeer dink hoe maklik dit is om dinge anders te doen.

******************************************************************


Kommentaar wat oorspronlik op Bike in jou Taal gepos is  ... dis waar die Briekmerk oorspronklik eerste gepubliseer was.

Christa:
Ai Colyn, ek voel saam met jou, ek is mal oor kuier, maar moenie in my privaat spasietjie kom aanjaag nie. Ek belowe jou dan is ek sommer vinnig opgeruk. Ek het oor die algemeen 'n ding met badkamers. Maak nie saak waar ons kuier of stop vir 'n "body-break" nie. As die badkamer nie vir my skoon lyk nie, sal ek knyp en knyp tot ek by 'n skoon badkamer uitkom. As ons gaan kamp, wil ek eerste weet hoe die badkamers lyk. Die res is 'n bysaak, maar die badkamers moet ordentlik wees. Ai ons en ons dingetjies, of eerder, ons en ons opvoeding. Maar ek is nie 'n dag spyt oor my opvoeding nie. Lief my ouers baie.

Strawbs:
Shame Colyn.....ek voel vir jou!!!
Met kuier gaste is ons maar altyd uitgesit...maar hopelik is dit nooit vir te lank nie...
n mens is maar n mens en ons het almal maar ons dingetjies....(rituele soos jy gese het) en hopelik respekteer ander dit!
Sterkte vir jou!!!

Mudbugger:
Hier by ons vreet die muskiete jou in die somer op en suip jou uit ...
en die familie in die winter.

Cassie:
Colyn, dankie vir jou storie....... ek is PRESIES, PRESIES, PRESIES soos jy!!!!!!!!!

(Behalwe dat ek nie rook nie.........)

Maar my rituele, gewoontes, maniere, etc is ook baie belangrik vir my. En sodra iemand dit kom indring of opneuk, is my Aries humeur op sy ergste!!!!  Azn

Dan is ek nog 'n perfeksionis ook! Ek's jammer, maar ek kan nie en sal NOOIT laid back wees nie!!!!

Daar is geen 'grys areas' in my lewe of doen en late nie......... dis of reg of weg!

Gofast:
Ek stem veral saam met die TV ding. As gaste in my huis inkom en wil kyk wat hulle kyk maak dit my kook, maar ek laat dit maar toe, want ek het ook so ma. As ek in iemand se huis bly, dan kyk ek net TV wanneer hulle kyk, en ek kyk wat hulle kyk. Dis mos nie my TV nie!

Ek se so: As jy in iemand se huis bly as 'n gas, val jy in by hulle roetines/rituele. Ek slaap nooit laat as ek by iemand bly nie. My ma het my geleer dit is swak maniere. Ek eet wat hulle vir my gee sonder om te kla. Ek stort eers wanneer die mense wie se huis dit is almal klaar is. Ek vra eers voor ek iets uit die yskas kry. En nooit, NOOIT maak ek hulle huis deurmekaar nie. Ek maak agter my skoon!

Dis maar hoe ek groot gemaak is, en ek dink dit is die regte manier.

Lynnie:
Ja nee kyk Colyn - ek stem 1000% met jou saam.  Ek is seker dat my familie my as 'n heks beskou met dinge in ons huis - maar as ek nie op sekere dinge aandring nie sal alles 'n totale gemors wees.  Afgesien van goeie maniere, ordentlikheid, bedagsaamhied, netjies- en skoonheid - hoekom kan van ons die regkry en regdoen - en die meederheid dit nooit toepas nie.

My groot wapen-woord in my huis is BEDAGSAAMHEID.  En dit geld nie net vir my familie nie - maar vir my vriende/vriendinne en gaste/kuiermense.  Omdat ons vreeslike sosiale mense is - en baie keer weggaan met groepe mense - en baie gaste by ons kom aanbly - maak ek altyd op 'n baie mooi manier seker dat mense die huisreels ken waar ons ookal gaan - en my kinders moet ook seker maak dat hulle ons huisreels met hulle vriende deel.
As jy my kinders moet vra wat ons huisreels is kan hulle 'n hele streep opnoem - dit is nie nodig om dit aan deure/mure te vertoon nie - hulle moet dit ken - en dit toepas waar hulle ookal gaan.  Huisreels, wat met almal gedeel word, verhoed baie onnodige en onplesierige situasies.

Maar aai, oor die algemeen pak mense hulle onbedagsaamheid saam in hulle vakansie/weggaan tassies en pak dit uit en gebruik dit in jou huis. Wanneer dit gebeur, maak ek seker dat ek in volle beheer is met my emosies - en ek deel met die situasie of 'n baie kalm en mooi manier

Ja kyk, ek glo dat ons almal al hierdie situasies beleef het - of sal nog ook. Poefies gebeur - dit is maar deel van die lewe. Maar hoe ons dit hanteer is ook veel meer belangriker.

Nou sal jy ook kan verstaan waar my "fairy fantasy" vandaan kom.  Almal wat my goed ken weet ek is die "wishful fairy" want elke keer as huisreels bespreek word is my algemene gesegde :  Daar is geen "fairies" wat in my huis woon nie - so moenie dink dat 'n "fairy" hier 'n draai kom maak met haar "magic wand" nie.  Dit is hoekom ek van "fairy" dinge hou - miskien as ek "fairy" goedjies rond dra sal ek hulle eendag ontmoet met hulle "magic wands"

WWD:
Jip, ek voel dieselfde!!  Ek is nie lief vir gaste nie, al is dit familie.  Die vriende ding het ek ook al beleef, en besluit dis nie vir my nie.  In elkgeval, ek het my kids, hulle is my familie en vriende, dis al wat ek nodig het, en 'n mens is meer geneig om buigsamer met hulle te wees, maat 'n tandepaste proppie wat nie opgedraai is na gebruik nie, dit kan nogal wild krap, dan het ek sommer sand tussen my tanne vir die res van die dag!!
Maar nou ja, ek bepaal die uitloop van my eie dag.  Ek kan loop en sand kou of sug en die proppie opsit, bietjie wag dat die ergste ontsteltenis bedaar en met 'n sagte houding vra om nie die proppie te vergeet nie.  Alles uitgesort ...... vir drie weke ... en wat wag dan vir my .... die proppie!!  Dan is ek nou maar bevrees, hulle krap my met 'n eierspaan van die mure af .... DAN is dit uitgesort!!
Maak nie saak watter kant to nie, jy bepaal maar jou eie dag, vat hom ma soos hy kom en ry hom uit.  Swim with the wave, don't fight it ... you'll drown