My broer - Andrè Serfontein

3 Desember 2015 ... dit is my broer Andrè se verjaarsdag. In ons familie is ek die een wat gewoonlik die stories skryf en vandag op jou sestigste verjaarsdag voel ek dat dit nou reg is dat ek vir jou 'n storie skryf.

Liewe Andrè

Die eerste herrinneringe wat ek aan jou het is ons dae op Esther, daar naby Bothaville. Dit was sorgvrye dae vir ons en ons het baljaar in die rooi stof en geploeter in die modder om die beeskrippe. Ons was heeltemal te jonk om te kon besef hoe arm ons ouers was nie en hoe hulle soos bywoners op daardie plaas gebly het en byna dag en nag moes werk om die beeste te versorg.

Al wat ek kan onthou was dat dit 'n duur stoet was en dat pa baie nagte opgestaan het om na die beeste te gaan kyk. Ek kan ook onthou dat toe een bul baie siek word was die advies dat die bul 24 rou eiers moes inkry. Mamma was baie ontsteld want die paar hoenders wat sy aangehou het, se eiers was kosbaar want dit was 'n belangrike deel van ons kos.

Ons is weg op Bothaville en ek weet nie mooi hoekom nie maar die volgende gedagtes wat ek het was die dae op Suid Witbank. Daar in die ou vervalle plaashuis wat op die grond gestaan het wat die myn oorgeneem het. Dit was my eerste bewuswording van arm wees en hier het ek gesien hoe mamma moes raap en skraap om vir ons kos op die tafel te sit. Dit was hoofsaaklik pap en sous of aartappels en spinasie. Soms was daar wortels of pampoen by.

Vrydae was 'n groot ding want dan het oom Dun Ben kom kuier en voëls en duiwe in die sipres laning geskiet. Dan het ons vleis gehad vir so paar dae.

Pappa het as leerling myner gewerk op Tavistock en moes die 10 kilometer elke oggend 03h30 aanpak op 'n trapfiets. Wind en weer was nie 'n saak nie. Saans het hy eers na donker by die huis opgedaag en baie aande moes hy aan die fiets werk om reg te wees vir die volgende dag. Ek en jy het ons dae omgespeel onder die bome. Ons het tolletjie trekkers gehad wat ouma ons geleer maak het en oupa het ons leer om kleiosse te maak.

Volgende is pappa bevorder tot myner en toe kry ons 'n huis op die property. Hier op Tavistock het ek en jy eers regtig mens begin word en soos die jare verbygegaan het ons geleer dat mens op die einde van die dag net werklik op jou familie kon staatmaak. Die myne was nie 'n plek vir pissies nie en ek en jy het ons deel gehad van die vuisgevegte. Ek meer as jy want ek was mos 'n klein laaitie en die grotes het my geboelie. Ek is letterlik groot geslaan en vir a lang tyd van my lewe het ek nie altyd geweet watter oog is blou nie maar ek het altyd geweet een is blou.

Toe is ons weg Sasolburg toe en die spelery op die grondhope in die nuwe woonbuurt het ons gatte baie laat brand omdat ons stof in die huis ingetrap het. Ons is geleer om netjies te wees, altyd goeie maniere te openbaar en om alles met respek te behandel.

Daarna is ons Clydesdale toe en dis hier waar ek moes veg vir oorlewing want daai lang Vorster was van plan om ons kreupel te slaan. Ek onthou die dag toe ons besluit het dat dit nou klaar is en dat ons hom by die busstop gaan opkeil. Ek onthou hoe jy langs hom gestaan het waar hy vir my gewag het om uit die bus te klim. Ek onthou hoe klein en skraal jy teen hom gelyk het terwyl ek in die bus gestaan het met 'n hart wat in my keel klop. Vrees wat my laat bewe het en ek kan daardie gevoel van totale wanhoop baie goed onthou. Maar diep binne my het ek mamma se stem gehoor ...

"Serfonteins is nie van popstront gemaak nie."

Ek het geen ander uitweg gehad nie ... ek moes by daai bus uitklim en onder op die grond het Vorster my ingewag met a grynslag op sy gevreet. Iemand het aan my gestamp van agter af en ek het geweet ... nou of nooit. Met 'n sagte skietgebedjie, ja ek het liewe Jesus gevra om my te help, doen ek toe die ondenkbare ... ek duik uit daai bus uit reg op hom af. Ek onthou die kyk in sy oë en ek toe weet ek ... jy is myne. My kop het hom in die gesig getref dat ek net sterretjies gesien het maar toe hy strompel toe val hy oor jou en ek is bo op hom. Hy het my afgestamp en orent probeer kom toe slaan jy hom met jou boeksak. Daai hou was al wat ek nodig gehad het en toe spat die kak.

Sy gillende ma het my van hom afgesleep en bloed het uit sy neus en mond gestroom. My vuiste het soos suiers gewerk en die heeltyd het ek geweet as hy opstaan is ek dood. Maar hy konnie opstaan nie. Sy ma het hom weggedra. Dit was ook een van die min fights waar ek nie stukkend geblixem was nie. Die res kan jy goed onthou ... die belangrikste was, met daai een shot van jou boeksak het jy my die kans gegee wat ek nodig gehad het.

Toe later was dit weer op Delmas daai klein vet wetter wat ons fietse se wiele afgeblaas het by die skool. Weer het jy langs my gestaan toe ek hom die middag vaskeer in die fietsloots.

Toe die riller tyd waar ek en jy in die koshuis beland. Hier was dit weer my size wat teen my getel het en Flip van Wyk het ons kwaai laat les opsê. En toe die dag wat ek nie kan vergeet nie. Pappa gaan Enyati toe en jy word uit die koshuis gehaal om van die huis af skool te gaan. Ek bly agter in Delmas.

Nouja daai bietjie meer as twee jaar het ek en jy min van mekaar gesien en ons het groot geword. Dit was dan ook die finale ontmoeting met Flip van Wyk wat gemaak het dat ek moes weg uit Delmas. Flip het agtergebly met 'n gebreekte neus, af kakebeen en oë waaruit hy nie kon sien nie.My neus was vir die soveelste keer af en my oë was toegeblixem. Dit was a moerse fight en daar was niemand om van daai badkamer vloer af op te tel nie. Flip is weggedra hospitaal toe en ek moes my maar self bymekaar skraap. Hy het daai aand betaal vir al die hel waardeer hy my en jou vir jare gesit het.

Eers in matriek was ek en jy weer saam op Volksrust in die koshuis en dit was net a kort tydjie. Daar het ek ook my laaste groot vuisgeveg gehad. Na daardie geveg het ek 'n eed geneem ek sal nooit weer aan 'n mens slaan nie, tensy hy eerste slaan.

En toe die dag wat jy in Pretoria aankom en slaapplek soek. Dit was ook arm jare daai vir my en jou. Toe is jy weg army toe.

Later na pappa se dood is jy Paulpietersburg toe. So oor die afstand het ons kontak bly hou en saam radio beheerde karretjies gebou, motorfietse begin ry en later het jy begin visvang saam met my.

Na my kanker operasies was dit by jou waar ek gaan wegkruip het en vrede probeer maak het met die moontlikheid dat die kanker my gaan verslind.

Saam het ons reuse besighede opgebou en saam het ons dit sien vergaan. Jy het langs my gestaan toe ek my skiboot die eerste maal in die see ingevat het want jy het gesê ...

"Broer of jy vat die stokke of ek klim af ... ek gaan nie my lewe in Russel se hande sit nie."

Wel ek het maar so gemaak en dosyne kere daarna het ek ons deur die branders gevat. Gewillig om dit te doen want jy was langs my.

En toe veg ons teen Fey ... wat 'n fokken geveg was dit nie. Die dag in die Hooggeregshof toe jy opstaan en vir die Regter sê ...

"Ek is hier u edele maar my broer gaan namens my ook praat."

Die emosie was duidelik in jou stem en ook die angs. Daardie dag het ek geweet ... hier is dit nou ... PAYBACK vir daai boeksak shot teen Vorster se kop. En ek het ons vrag opgetel en met trots gedra.

En so het ek en jy saam uit die stof uit opgestaan en weer voor begin in 1990.

Nouja ... hier staan ek en jy vandag ... jy is 60 jaar oud en nie een van ons twee het gedink ons sou sestig ooit sien nie. Veral nie na ons van daai graf op Paulpietersburg weggestap het nie.

Dit is vir my 'n voorreg om die storie vanaand met jou te deel en dit te deel met jou terwyl ons nog altwee hier is.

Al die dinge wat ek en jy saam beleef het was altyd gebaseer op respek vir mekaar. Ons respekteer mekaar se grense en ons het na die dag wat ouma ons aanmekaar gesit het, nooit weer ons hande vir mekaar opgelig nie. Toe was on laerskool kinders.

Vandag wil ek net vir jou sê ... ek het nog nooit in my lewe aan jou getwyfel nie en ek respekteer jou onwrikbare wil om voort te gaan. Jy is 'n groot deel van my inspirasie in die lewe en ek is gelukkig om 'n broer soos jy te hê.

Ons het en sal nog baie bymekaar leer, en ek hoop net eendag sal ons kinders besef wat het my en jou so sterk gemaak soos wat ons is.

Geniet jou sestigste verjaarsdag en mag die Here jou nog baie lank spaar.

Groetnis

Colyn

BEE - I am Proud to be White

I normally do not write these stories in English but after a lot of soul searching I decided to do this in English for practical reasons.

Break Free and fly

I have a long career in IT ... I published my first commercial application for the Insurance industry way back in 1984 ... most of those that will be reading this were not born then. I am the son of a miner, a father that encouraged me to get educated and avoid to ever go into a mine.

Throughout my life I have been an innovator and a few things that are now common practice was innovated by me over the years. I was the first person in the world to have a commercial application that allowed people to buy Airtime by SMS. Today it is common all around but back in 2001 when I launched the service, it was a big thing. The well known MPEZA was ripped off from a document I presented to a group of businessmen in Kenya back in 2004.

Be it as it may ... a costly law suit aginst Vodacom confirmed that Patents is fairly worthless when you are hit by BIG CAPITAL.

Then in 2009 we got involved in a BEE deal and were promised the moon and the stars. In 2010 we launched the Online facilities for the National Lotto in a BEE partnership with a Johannesburg company. For the sake of decency I will not name any names.

It started off well but as time went by I could clearly see that this venture is going to crash and burn. As a minority shareholder in the group I had no executive say in the company and basically all my warnings were ignored and my proposals were voted out of existence. Within weeks after the deal was signed with the National Lottery people I saw some really fancy cars in the parking lot.

Lots of flying between Johannesburg and Capetown, lots of big flashy dining events ... it was just bling and bling and bling.

My responsibility was with the Technical side and I focused on it. After a year I noticed huge amounts that came into the accounts and then just dissipated ... and then on a day I got a call from a bank ... I had to come in and sign some documents. Now to just clarify it ... I am based in Nelspruit and the company was based in Johannesburg.

On arrival at the bank I saw that it was Surety Forms for a massive loan ... well, my mother did not raise foolish kids. There was no way that I would sign a surety for a company that I have no executive powers in. I tore the documents up to the horror of the clerk and left the building.

Well as could be expected I was now the Satan in the eyes of the other shareholders. They desperately needed this loan. My view was ... sell those fancy cars, sell those properties bought with company money, pay back the company loans and you wont need the loan.

I was branded an AWB Boer and a few other things.

Within a few months I found myself isolated and blocked out of the company servers. In short ... my technology was simply taken and I was dismissed.

Ten years of my life down the drain. At the age of 60 ... a time when I was planning my retirement, I was stripped of everything I had.

My friends and family advised and encouraged me to exercise my legal rights but I simply refused. I will not spend my last days on this earth, in courts.

Being a Cronic Depression sufferer for more than 30 years made this a very hard time for me. The first few days I spent in isolation in my office, talking to nobody, rarely eating anything and drinking liters of water per day and smoking packets of cigarettes. My mind was in turmoil but an unwavering believe in myself and my capabilities kept me sane.

On day four I picked my phone up and started making calls ... I was now digging deep ... I have fantastic friends dating back to the 70's. Friends that were wild with me in those years ... riding our bikes and partying till sunrise. These are friends that are now in executive positions and some of then I have not seen in 30 years.

God promises me that He will not send things into my life that I can not cope with and I took Him by His Word.

Within hours I got confirmation of support ... now understand this ... ZERO FINANCIAL support, simply technical support.

A dear friend introduced me to a guy that was also down and out but he had a skill set that I needed. Another guy offered me clandestine support although he was still involved with the company. He knew my abilities and he was shocked at how I was treated.

Between these three men I got the technical support I needed and I faced my family. They were shocked and stunned but I assured them that we will survive.

For the next three months I spent 18 to 20 hours in my office, typing like a man possessed. It was September 2012.

By middle November 2012 the new Application was ready for Beta Testing and then came the nerve wrecking period of Compliance Testing. End of November I ran out of money and my dear wife loaned me a few bucks to pay my bond. My one son gave me some cash for food and I knew that this was the end of the line now ... I wont see December monthend if things dont change soon.

Well I serve a living God and by the first week in December 2012 the Compliance was signed off and we could start marketing. I am not going to go into details but will say this ... sheer willpower, unwavering Faith and the ability to focus paid off. Now 3 years later I am actually glad I got out of that BEE Hellhole ... the Bible warns us about grouping with the ungodly and this episode confirmed it.

The BEE Company went down the drain a few months ago and I hear rumours that the directors lost everything and is being sued for the millions squandered. Frankly I dont give a damn ... they got what they deserved ... I feel sorry for the people that lost their jobs and that is all.

Now the real reason for this document is this ... I see these blacks that post everywhere about redistribution and white privilege and all that racist shit and I think to myself ... you bloody self centered lazy assholes ... instead of complaining, why dont you spend your energy and build your own businesses. Why are you always looking for opportunities to take what you have not worked for. I was forced to start from scratch at the age of 60 and I did it. You blacks have all the advantages of BEE laws and Affirmative action but yet you are still nothing of importance in the economy. I pay taxes and I provide jobs ... and you ... you are living off a handout ... and remember this, if you work as a civil servant, you are enslaved ... always at the risk of loosing your job and then end up with nothing.

My little struggle is a microsample of the bigger economy ... an economy mainly in the hands of whites, and not because anybody gave it to them ... no, because they grabbed the opportunities, risked all they have and built a business.

This is why I am "Proud To Be White" ... it was my ancestors that developed this country ... keep on fooling yourself with the belief that life owes you a living ... whites have learned long ago that our destiny is in our own hands. Just remember this, your children will be better informed than you and they will ask you why you have wasted their future.

Have a nice day and keep on circling the carcasses of history ... bind yourself and your children to a life of scavenging while you have the opportunity to be better but you are too shortsighted to see it.

Cheers ... I have a business to run but I forced myself to write this piece so that other people can see that you are never to old to start again, provided you have what it takes to succeed.

The biggest difference today between black and white students is the fact that the vast majority of the white students are learning, learning skills to empower themselves to start their own businesses while the majority of black students are hoping for a good job and salary.

Dave Nicolas - Dawid Nicholas Swart

Hierdie is nie vir my 'n maklike briekmerk om te skryf nie want dit gaan oor 'n man wat ek nie regtig goed geken het nie. Dit gaan oor 'n man wat 'n lewe geleef het wat baie min van ons werklik verstaan het, maar ek moet die storie skryf want elke mens verdien dit om sy storie na te laat vir ander om te lees. Sommige van ons is gelukkig en skryf groot dele van ons storie self ... sommiges het goed opgeleide mense wat hulle storie skryf maar daar is ook baie wat heengaan en niemand skryf sy storie nie ... dit is is vir my nie reg nie want elke mens het 'n storie.

Nico

Dawid Nicholas Swart is wat die dominee gesê het die dag toe hy gedoop is maar die mense het hom as Nico geken. So het sy ouers, suster en broer hom geken, Nico en so het ek hom genoem. Ek het hom in die middel sewentigs ontmoet en van die begin af was dit vir my duidelik dat min van ons mense die deuntjie hoor wat in sy kop draal. Hierdie man se "Drummerboy" het 'n pas uitgeklop wat weinig kon hoor. En dit is wat hom merkwaardig gemaak het ... hy het na die ritme geluister en sy pas daarmee gereël ... nooit het hy na 'n ander se "Drummerboy" geluister nie, net na sy eie een.

Ek is vertel dat sy geboorte 'n helse storie was en die kraamproses het oor 'n baie lang tyd gestrek. Miskien was dit reeds 'n teken ... asof hy nie gebore wou wees nie. Sy kinderlewe was redelik normaal en hy het met twee sussies en 'n boetie groot geword. Maar omdat hy na sy eie "Drummerboy" geluister het was sy jeugjare deurspek met konflik. Ek gaan dit sommer noem wat dit is, hy was hardegat en het homself nie maklik aan displine onderwerp nie. Tussen alles deur was daar een ding wat hy met hartstog begeer het ... hy wou 'n loots word. So kom dit dan dat hy lugmag toe is met groot verwagtinge ... groot was die terleurstelling toe hy nie die keuringsproses slaag nie ... hoekom, dit weet ek nie maar daarvandaan het die man net eenvoudig weggedryf na die rante van die lewe toe.

Hy is uit die Lugmag uit en het in die wêreld in verdwyn ... niemand weet regtig wat hy alles gedoen het nie want hy het nie sy familie gereeld gekontak nie. Ons weet brokkies van sy bestaan, kitaarspeler in Hillbrow, dan hoor ons hy is iewers op die platteland en so het dit maar gegaan ... weinig nuus van hom. Ja dis reg ... hy het kitaar gespeel vir 'n lewe.

Toe ek my vrou leer ken het, het ek heelwat stories oor Nico gehoor maar nooit regtig 'n hele storie nie, altyd net sulke brokkies. En toe op 'n dag in die middel sewentigs slaan die man daar uit op die plaas. Nie baie verduidelikings nie en nie baie stories nie ... skielik was hy net daar. My skoonpa was werklik verward ... hierdie was sy kind, sy eersgeborene maar ek kon sien hy het nie regtig geweet hoe om met die man te kommunikeer nie. My skoonma, wel sy was geskok, bedroef en gebelgd maar het nie veel verder gesê nie. My vrou was erg oor hom en daar was altyd 'n spesiale band tussen hulle twee. Sy ander suster en hy het selde om dieselfde vuur gesit en sy jong boetie ... wel die generasie gaping was net te groot.

Vir my was hy 'n aangename ou in die tye wat ek regtig met hom kon gesels maar daai "Drummerboy" van hom se tune was nie vir my maklik om te vang nie en ek het hom maar so raap en skraap behandel. Vir 'n tyd het hy daar op die plaas rondgehang en dit was vir my opvallend dat hy nie ingeval het en sy pa begn help het met die boerdery nie ... nee hy was maar altyd daar eenkant op sy eie. En hy bou toe 'n hanglider ... dit was nou vir jou 'n ding ... na 'n moerse stryd oorreed hy my om hom op te trek met die bakkie ... wel hy het opgestyg en toe duik hy ... kop eerste in daai rooi Brits grond in. Ek het gedog hy is dood maar wonder bo wonder maak hy homself bymekaar en wriemel onder die rooi sooie uit ... skud sy kop so tweekeer en toe wil hy weer vlieg.

Voordat ek nog verder kon verduidelik hoekom dit waansin is toe hoor ek my skoonma se gegil ... ja dit was 'n gegil ... en ek kon sommer hoor dat hier kom nou 'n ding!

Wel sy het 'n oproep ontvang en dit was 'n meisie ... en sy vertel toe dat sy getroud is met 'n ene Dave Nicolas en dat sy pas 'n baba gehad het. Goeie genade ... elkeen kan seker nou maar self dink aan die manewales en histerie wat op daai plaas losgebars het ... sover ek kon onthou was Nico gladnie spraaksaam nie en het net iewers heen verdwyn.

So het ek Nico dan regtig leer ken ... met 'n vrou en 'n baba. Daar was groot familie onrus oor die naamsverandering en dis nie die plek om daaroor te skryf nie. Op die einde het hy en sy gesin saam met my skoonouers op hulle nuwe bosveld plaas gaan bly.

Ek het weinig kontak met hom gehad maar as ek daar op die plaas gekuier het was dit vir my lekker om met sy vrou, Caty te gesels en die klein dogterjie, Jenny, het diep in my hart ingekruip ... groot onskuldige ogies en astrante glimlaggies.

Uit die aard van die saak het ek nie veel van Nico en Caty se verhouding geweet nie en dit was vir my lekker toe ek sien dat sy 'n winkeltjie op die been gebring het. So deur dit alles het ek duidelik opgemerk dat Nico nie eintlik heeltemal betrokke is by die winkel nie en dit was vir my opvallend om te sien hoe afsydig hy lewe. Duidelik was hy nie van plan om die volume van sy "Drummerboy" op te draai nie en het dit met niemand gedeel nie.

En toe op 'n dag gebeur die ding wat ek glo, Nico totaal herdefinieer het ... stil in die nag het Caty haar goedjies en haar kind in die kar gelaai en die nag ingery.

Oor die reg of verkeerd van die ding gaan ek nie skryf nie maar die feit bly staan ... Dave Nicolas, soos hy genoem wou wees, het nooit weer herstel van die slag nie.

Jare het gekom en gegaan en my skoonouers het heengegaan en steeds het Nico dag na dag die pas van sy "Drummerboy" gevolg. Gou het die besigheid wat Caty opgebou het, vergaan en in 'n damp verdwyn.

Uiteraard het hy en sy broer meer met mekaar te doen gehad want hulle was nou mos ook bure daar doer in die Bosveld. Maar die verhouding was deurspek met konflik want Marius is 'n gedisiplineerde mens en hy kon net eenvoudig nooit aanklank vind by Nico se se "Drummerboy" nie.

Die laaste klompie jare het Nico se gesondheid agteruit gegaan en in vroeg 2014 het hy hier by my huis opgedaag ... uitgemergel en reeds in die graf, net sy naels het nog aan die rant vasgeklou. Getrou aan haar natuur het my vrou hom met brute geweld uit die kake van die dood geruk en na sewe maande was hy weer soort van mens. Probleem was, jare se verwaarlosing on hardkoppigheid het die kanker 'n goeie vastrapplek gegee en alles wat Daleen vir hom gedoen het was meer uit wanhoop as enige iets anders.

Hy is terug plaas toe vir 'n tydjie en toe is hy weer hier in my huis. Elke dag moes ek sien hoe die man wegkwyn en dit was vir my ongelooflik moeilik. Hier was 'n man wat sy lewe lank geweier het om die volume op sy "Drummerboy" op te draai sodat ander dit kon deel en nou op die einde is hy in 'n totale staat van vereensaming. Niemand verstaan hom regtig nie en hy kannie die klok terugdraaai nie.

En so gebeur dit dat die trein hom oplaai op die 14 de September 2015. Nou is sy plek leeg en sy stem stil en ons sal nooit die voorreg hê om die maat van sy "Drummerboy" te hoor nie, hy het dit saamgeneem.

Ek het gesien hoe die man ly en daar is een ding wat waar is ... hy was so taai soos 'n ratel. Min mense het hom regtig geken en niemand sal seker sy storie skryf of vertel nie. Ek self het verwyte oor my optrede maar ek gaan dit nie vertroetel nie want hoe kan mens werklik 'n band met iemand vorm as jy nie die Drummerboy se tune kan hoor nie.

Laat sy lewe nie net 'n damp wees nie ... laat ons lesse by hom leer ... laat ons na ons self kyk en vra ... deel ek my "Drummerboy" se beat genoegsaam ... want as jy dit nie doen nie gaan dit 'n eensame pad wees. Terselfdertyd moet ons vra ... luister ons mooi vir die beat van die ander persoon se "Drummerboy" of is ons eie "Drummerboy" se beat so hard dat ons niks anders kan hoor nie.

Rus in vrede Nico ... jy het nie 'n maklike lewe gehad nie en ek is seker daar is baie dinge wat jy anders sou wou doen as jy kon. As ek aan jou dink dan dink ek aan die refrein ...

"But I gave it up for music and the Free Electric Band."

Goodnight.

Laevelder Blogger vra vrae ...

Vanoggend lees ek hier die stukkie raak wat 'n blogger op Laevelder se webblad skryf ... hierdie blogger probeer hier om op 'n gewaande onskuldige manier debat uit te lok maar sommige vrae wat sy vra is niks meer as 'n bedekte klap na die Afrikaner nie.

Lees die blog hier ... Laevelder ...

Sy maak ewe melding van die ekstremiste se webskakels terwyl sy goeie antwoorde op gewone geskiedenis webwerwe kan kry.

Ek gaan haar egter vermaak en so paar sinne skryf.

Ek wil weet:
Wie is “ons volk” of “die volk”? Daar word ook soms verwys na die “boerevolk”.
Na wie word verwys as daar na “volksmoord” verwys word?
Wat en wie is “die Afrikaners”?
Wie is die “liberales” waarna daar verwys word?
Wie is die “linkses” en wie is die “regses”?
Wat is die definisie van “’n rasis”?
Wat word bedoel met “Ons het ’n leier nodig wat opstaan vir die volk”?
Ek kan self lees wat www.gelofteland.org, www.boerevryheid.co.za, www.boerevolk.org.za, www.volkstaat.net en hordes ander soortgelyke verregse webwerwe skryf.
Boonop hoop ek dat die Afrikaanssprekendes waarna ek hierbo verwys nie noodwendig met verregse standpunte saamstem nie.
Ek stel belang in die man op straat se definisie.
Ek wonder maar net.

Dit het my laat dink ... dis duidelik dat die skrywer 'n debat probeer ontlok maar die gebrek aan kommentaar laat my wonder ... het hierdie blogger enigsins 'n gevolg ?

Ek gaan nou my opinie lewer op hierdie vrae en dit is die opininie van iemand op straat soos die skrywer tenslotte gevra het.

My siening van wie die boerevolk is ...
In die eerste plek kan jy nie van die boerevolk praat alvorens jy nie bepaal het wie en wat is die Afrikaner nie. Afrikaners is blankes met Europese voorsate wat hulleself hier in Suid Afrika kom vestig het. Hulle was aanvanklik hoofsaaklik boere maar daar was ook ambagsmanne en professioneles onder hulle.

Hulle praat hoofsaaklik Afrikaans en hulle is Christene. Hulle beskou Suid Afrika as hulle Vaderland en openbaar nie 'n droom om ooit terug te keer na die land van hulle voorvaders nie. Hulle het Suid Afrika getem en opgebou. Afrikaners is vuriglik onafhanklik en selfversorgend en soek nie aalmoese nie. Daar is wel wit mense wat Afrikaner herkoms het maar hulle openbaar nie die welbekende Afrikaner eienskappe nie. Afrikaners is wêreldwyd bekend vir hulle innoverende en produktiewe eienskappe en is oor die algemeen hoog in aanvraag in die arbeidsmark. Afrikaners word respekteer vir hulle durf en daad.

Dis die mense wat nasate is van die Afrikaners wat aanvanklik as boere die land getem het en verwoed geveg het teen die oorheersing van die Engelse. Na die tweede wêreldoorlog het Afrikaners die ekonomie grootskaals betree en is deur 'n fase van uiterste armoede en ellende om vir hulle 'n staanplek te verkry.

Volksmoord word vandag min of meer gebruik om te verwys na die onnatuurlike hoë insidensie van moorde op hoofsaaklik blanke mense in die boerdery gemeenskap.

Die "liberales" is min of meer die groep intelektueles wat publieke platforms gekry het waarop hulle nou tevelde trek teen die breë beginsel basis van Afrikaners. Hulle openbaar 'n skaamtelose gatkruip houding by die huidige regering en maak alles wat lief en dierbaar vir die deersnee Afrikaner is af. Hierdie liberales toon geen respek vir gevoelens van Afrikaners nie en is openlik besig om swartes te paai en te verheerlik. Hulle pleeg kulturele moord net om hulleself te verheerlik. Hierdie liberales verraai die bloedpryse wat hulle voorsate betaal het om aan hulle 'n plek in die son te gee. Maar dis hulle saak want hulle innerlike gevoel van waardeloosheid is wat hulle dryf om so uitgesproke te wees.

Oor linkses en regses gaan ek niks sê nie want as die blogger dit nie kan sien nie is dit nie my plek om die skille af te haal nie.

Wie en wat a "rassis" is, dis onduidelik. Die algemene gebruik is egter dat as 'n blanke sou waag om sy misnoeë uit te psreek oor iets dan is hy 'n rassis maar as 'n swarte die vraag moet antwoord oor hoekom dinge skeefloop dan blameer hy apartheid. Dit is min of meer die stand van sake dat slegs blankes rassiste kan wees. Pure sotheid.

Die kwessie oor 'n leier vir Afrikaners is moeilik maar die waarheid is dat sedert 1994 het die Afrikaner nie meer 'n leier wat onversteurbaar die Afrikaner se belange beskerm in die politieke arena nie.
Kyk maar net na die opslae wat Bok se "De la Rey" veroorsaak het en meer onlangs Steve se sing van die Stem.

Ek is 100% gekant teen die Feeste wat nou Steve verban en beskou hulle optredes as bedrog teen hulle verklaarde beleid dat die feeste daar is om Afrikaner kultuur te bevorder.

Dis my opinie dat Steve die aanhang kry wat hy kry omdat hy onbevrees sy standpunt stel as Afrikaner waardes en regte aangetas word. Baie Afrikaners kan hulle self vereenselwig met 'n man soos die want geneties is die Afrikaner 'n onverskrokke wese.

Ek hoop dit antwoord die blogger se vrae.